Mijn fabuleuze Franse ‘workcation’

“Bonjour Paris!”, riep ik de eerste ochtend luidkeels in mijn beste Frans uit het raam. “Nee, doe dat maar niet”, zei de vriend bij wie ik verbleef. Oké, de enthousiaste toerist in mij kon zich niet inhouden. Maar met een lach op mijn gezicht keek ik voldaan naar buiten, mijn Franse ‘workcation’ was officieel begonnen.

Wakker worden met het uitzicht op de Bastille. In de lunchpauze even rennen langs de Seine en na werk biertjes pakken en wijntjes achterover slaan in de leukste (lees 11e, 13e en 3e) districten van Parijs. En dat drie weken lang. Nog niet gesproken over de weekenden met oesters op de markt, wijnproeverijen, wandelsessies en bezoekjes aan de parken, musea en m’n vriend Harry Styles. Ja, mijn workcation in Parijs was me er wel eentje. Volledig uitgepakt op een très super manier.

Thuiswerken
Het begon met de vraag van een oude schoolvriend van mij die sinds een paar maanden in Parijs woont en vroeg of ik een paar dagen langs wilde komen. Daar twijfelde ik uiteraard geen moment over en al gauw zat ik online te zoeken naar de meest goedkope manier om te reizen.

Al eerder had ik in Italië een paar weken vanuit huis mogen werken door mijn werkgever, dus waarom niet weer? Ik checkte meteen mijn agenda om te zien of het uit zou komen met mijn werkzaamheden en mailde meteen mijn leidinggevende om te vragen of het mogelijk was om drie weken vanuit Frankrijk te mogen werken.

Dat thuiswerken op veel plekken mogelijk is, was in coronatijd duidelijk geworden. Het thuiswerken ging van verplicht naar geaccepteerd en inmiddels op sommige plekken alleen getolereerd. Waar in die tijd de ene groep mensen het contact met collega’s miste en hunkerde naar fysieke meetings op kantoor, was het voor een andere groep mensen de kans op meer vrijheid en ontdekten we dat thuiswerken best productief of zelfs productiever kan zijn en dat het ook niet hoeft te betekenen dat het vanuit je eigen huiskamer moet.

Vrijheid en flexibiliteit
Tot die laatste groep mensen behoor ik (al is onder collega’s op kantoor zijn soms ook heel handig én errug gezellig). Gelukkig werk ik bij een werkgever die in beide nut ziet en vrijheid en flexibiliteit geeft aan haar werknemers om dat zelf en in overleg met het team in te schatten. Als Creative producer/storyteller bij Beeld & Geluid zijn mijn dagen sowieso niet standaard. Omdat ik betrokken ben bij de programmering sta ik regelmatig in het weekend of de avonduren op de vloer om alles te regelen voor een event of activiteit. Maar zijn er even geen events, dan kun je me rustig uren achter m’n laptopje vinden.

Anyhow, met de vrijheid die ik kreeg pakte ik om 07.00 de blablacar bus op weg naar Lille, waar ik overstapte op de TGV naar Gare du Nord; 40 euries kostte me dit voor een enkeltje. De terugweg liet ik nog even open om te zien hoe de weken zouden lopen en omdat, heel ironisch gezien mijn werk, ik een error in m’n hoofd krijg van alles strak plannen.

Luchtiger en productiever
Drie weken lang sliep ik op een slaapbank in de huiskamer bij hem en lachte de zon me bij het openslaan van de ramen me elke ochtend toe. Ondertussen werkte ik aan onder andere het opzetten van de Museumnacht van Beeld & Geluid in Den Haag.

Grappig om te merken, is hoe zo’n locatieverandering je werk luchtiger kan maken en tegelijkertijd productiever laat werken. Overwerken wil je namelijk zeker niet en hoe kan werken in een stad als Parijs voelen als werken?

Elke dag voelde als een feestje en thuiszitten en niksdoen als verspilling. Het gevolg: iets meer veel alcohol en iets minder uur slaap in je lijf dan je lief is, een gemiddeld aantal van 16 kilometer per dag op de stappenteller, feestjes in de tuin van het Picasso-museum, een nieuwe favo peanut butter coffee, a bunch of nieuwe ontmoetingen en een goede workcation ervaring rijker.

Drie weken waren fijn, fantastisch, veel te overdreven heerlijk en stiekem vermoeiend. Fijn en fantastisch voor mij en vermoeiend voor mijn portemonnee en lijf. Na drie weken was het tijd om terug te gaan. Terug naar de realiteit, zeggen mensen dan vaak. De negen uur durende, naar plas stinkende busrit, met vertraging en al, bracht me in één reuk naar die realiteit. De vertraging gaf me de tijd en ruimte om te relativeren en alles te laten bezinken.

Ik hou ervan om te denken dat juist dit soort ervaringen je een beter perspectief geven op het leven en je laten leven. Door letterlijk afstand te doen van je gewoonten en patronen. Dat juist dit soort ervaringen de vlinders in je buik doen laten vliegen, de zon net iets warmer aanvoelt op je huid en de briesjes je letterlijk meer lucht geven, ademruimte die je geest nodig kan hebben.

Die nacht sliep ik als een blok, een baksteen. Voldaan, tevreden en bevoorrecht. Want hoe makkelijk het was en klinkt, het voelt niet als vanzelfsprekend in dergelijke vrijheid en vertrouwen te mogen werken. A bientôt Paris. What’s next?

Loretta de Smaele