Bas Beweert: In Principe
Als ik aan een nieuwe productie begin, zijn er een paar ‘regels’ om de communicatie goed te laten verlopen. Geen ‘in principe’, geen ‘als het goed is’ en geen ‘één seconde’. Je zegt er namelijk helemaal niks mee en niemand weet waar hij aan toe is. Aannames, ik heb er een broertje dood aan.
Jaren geleden werd ik gebeld of ik een serie wilde regisseren in het buitenland. Het was een zogenaamde hub-constructie. De studio was in het buitenland en daar kwamen alle andere landen naartoe om hun versie op te nemen. En niet alleen de studio was daar, ook de productieteams en de hele postproductie.
Ik ging ongeveer 5-7 weken naar het buitenland om deze productie te regisseren en te monteren. Dat klonk als een leuke klus! De eerste week waren de opnamen. Dan werden ook de Nederlandse host, co-host en gasten ingevlogen. Daarna bleef ik achter om de montage te doen. Omdat het een programma was waarin de rol van het publiek erg belangrijk was – er moest gelachen worden om instarts en grappen van de host – vroeg ik aan de Nederlandse productietak of we ook daadwerkelijk Nederlands publiek hadden. Daar hoefde ik me geen zorgen over te maken. Dat was ‘in principe’ allemaal geregeld via een castingbureau dat gespecialiseerd was in dit soort hub-producties.
In de volle studio
bekroop me al
een raar gevoel
Toen we de eerste dag een volle studio binnenliepen, bekroop mij al een raar gevoel. Volgens mij waren dit geen Nederlanders of mensen die de Nederlandse taal machtig waren. Maar goed, men had mij verzekerd dat we een volledig Nederlandstalig publiek hadden, dus wederom het voordeel van de twijfel. We begonnen met de opnamen en na de eerste grap van de host was het heel even stil en meteen daarna begon het publiek te klappen.
Dit voelde gek. Ik wisselde een blik met de host en zei in zijn oortje dat we gewoon doorgingen. Bij de volgende grap wederom een korte stilte en daarna applaus. Ik legde de opnamen stil en liep door het publiek. Mijn vermoedens bleken waar te zijn, niemand in het publiek sprak Nederlands en had enig idee waar dit programma over ging. Het buitenlandse castingbureau werd hierop aangesproken en kwam vanzelfsprekend met het verhaal dat ze ervan uit waren gegaan dat iedereen Nederlands sprak…
Uiteindelijk hebben we een man met een keyboard vol opgenomen applausgeluid in de studio gezet, kleine speakers onder het publiek geplaatst en een handvol Nederlandse mensen in datzelfde publiek die de lach aangaven. Waarop de man met het keyboard naar deze mensen keek, een lach net te laat instartte en het niet-Nederlandstalige publiek steeds net te laat lachte. Zeer ongemakkelijk en absurd allemaal.
Toen ik bij de Nederlandse producent om uitleg vroeg, kreeg ik weer mooie verhalen te horen die gebaseerd waren op… aannames. Moraal? Iedereen die stage loopt of onderaan begint in productie leer ik: denk als een regisseur, zorg dat je geen onaangename verrassingen tegenkomt zodra je in productie bent. Ja, dan word je wel een beetje een controlfreak, maar assumption is the mother of all fuckups.
Bas van Teylingen
Creatief/regie/eindredactie/tv/radio/podcast
