Bas Beweert: Too Much Love Will Kill You
Een nummer van Queen, geschreven door Brian May in de jaren ‘80, toen zijn huwelijk niet goed liep. Graag gebruik ik deze titel om de vergelijking te maken met de vele misverstanden tussen creatieven en niet-creatieven.
Vanmorgen kreeg ik een lawine van emotionele appjes van een collega-creatief die boos, gefrustreerd en verdrietig was. Waarom snapten ze hem dan niet? Het was toch allemaal zo simpel? Hij had de oplossing! Waarom deden ze toch niks met zijn ideeën? De afwijzing van zijn ideeën was in zijn beleving een afwijzing van hemzelf. Het ‘gevaar’ was nu dat al deze emoties hem destructief zouden maken. Zijn ideeën waren een ‘deel van hem’ en daarom voelde het zo persoonlijk allemaal.
Jaren geleden kreeg ik het boek Creativity Inc. van Ed Catmull cadeau. Catmull is één van de oprichters van Pixar. Het boek gaat over Pixar, Toy Story, maar meer dan dat is het een boek over leiderschap én het door mij zelfbenoemde handboek: ‘Hoe om te gaan met creatieve mensen’. Hij beschrijft hoe de steeds terugkerende clash tussen creatieven en niet-creatieven (vaak managers) ervoor zorgden dat ze binnen Pixar op zoek gingen naar een nieuwe manier van managen en omgaan met feedback.
Toen ik mijn eerste bioscoopfilm af had, was er een eerste kleine viewing met onder andere de distributeur en co-producent. Enorm spannend voor mij, hier had ik jarenlang naartoe gewerkt, dit was het moment. Na de viewing was de eerste feedback: “Ja, deze tijdelijke muziek is natuurlijk he-le-maal kut!”. En ik kromp ineen. De minuten erna ging het nog even door op deze toon en toen ik na deze meeting in de auto zat, was ik misselijk en compleet in de war. Ik voelde me persoonlijk aangevallen en afgewezen.
“Hoe kun je een
blinde verwijten
dat hij niets ziet?”
Ik neem de mensen die deze feedback toen gaven niks kwalijk. Ze hadden namelijk exact dezelfde intentie als ik, ze wilden de film alleen maar beter maken. Maar ze zijn geen creatieven en herkennen dat gevoel van emotionele verbondenheid met dat wat ze bedenken en maken dus niet. Of zoals ik een wijs man ooit heb horen zeggen: “Hoe kun je een blinde verwijten dat hij niets ziet?”
Ed Catmull schrijft in zijn boek over de zogenaamde ‘Braintrust’ binnen Pixar en Disney. Een groep mensen die op een empathische manier feedback geeft, waarbij de insteek altijd is om het idee zélf te verbeteren en zich heel bewust is dat de persoon waar het idee van is deze emotionele verbondenheid voelt. Daarbij is de regel dat iedereen open staat voor feedback en zich niet defensief opstelt. Openheid en veiligheid als basis. Daar kunnen een hoop (media)bedrijven nog wat van leren.
Mijn pleidooi is: koester mensen met passie, met liefde voor hun vak. Dit zijn de mensen die het verschil maken. En mocht je ze, als niet-creatief, niet begrijpen: lees voor gebruik even de handleiding 🙂 There is no growth or success without change – Ed Catmull, Creativity Inc.
Bas van Teylingen
Senior Creative, regisseur, radiomaker en schrijver
