HARM TV: Babbelonië
Nog even en we hebben net zoveel omroepen in het publieke bestel als politieke partijen in de Tweede Kamer. Omroep Groen is opgericht en Omroep Zwart komt eraan, het wachten is op Omroep Roze, Omroep Bruin en Omroep Kleurloos.
Vooral voor die laatste moeten we oppassen, dat zou wel eens een doordravend succes kunnen worden. Een zwaar gereformeerde omroep zou er ook nog wel bij kunnen, want de EO is behoorlijk aan het verslappen. Iets met sportvissen lijkt me heel levensvatbaar en een boerenomroep natuurlijk.
De vraag is of de steeds groter wordende versnippering er niet voor gaat zorgen dat alle aspirant-omroepen voor ze op stoom raken al zijn gestruikeld en tot stilstand zijn gekomen in de grintbak van het Media Park. Als er al zendtijd wordt herverdeeld, gaan de zenderbazen dan mooie plekjes inruimen voor de nieuwkomers? Meestal verdwijnen die in de rafelranden van de uitzendschema’s.
Maar wat hebben we aan een inspirerende documentaire over de zwaar verontrustende gevolgen van de plastic soep ver na middernacht op NPO 2? Negentig procent van de kijkers slaapt dan al en de mensen die daadwerkelijk de moeite nemen om het uit te zitten, doen daarna geen oog meer dicht en zeggen de volgende ochtend met prikkende ogen meteen hun gloednieuwe lidmaatschap weer op.
Grote problemen vragen om een brede aanpak
(Los van alle jonge mensen, die geen tv meer kijken. Misschien moeten we een paar influencers #iloveplasticsoup de wereld in laten slingeren en dan later samen met Midas Dekkers laten uitleggen dat ze eigenlijk iets heel goeds bedoelden). Wat hebben we aan een discussieprogramma tussen twee Syrische vluchtelingen, een hiphopper en Theo Hiddema om kwart over twee ’s middags op NPO 3? Dat is alleen leuk voor Theo Hiddema, want die kijkt vast heel graag naar zichzelf.
Grote problemen vragen om een brede aanpak. Dat lukt in de politiek en op tv alleen heel even bij een virus dat ons allemaal bedreigt. Maar veel ergere dingen als klimaatverandering en sociale ontwrichtende ongelijkheid blijven een speelbal die van links naar rechts en weer terug wordt geschopt.
Een jonge onderzoekster vertelt aan een talkshowtafel over de verzuring van de oceanen. En dat alle alarmbellen af moeten gaan omdat de mondiale zuurstofproductie in gevaar komt. De sfeer blijft glimlachend gezellig, de presentatoren gaan er eigenlijk niet op in, stellen nog een platte vraag en zonder dat maar een seconde duidelijk wordt dat dit EEN ONGELOOFLIJK URGENT PROBLEEM IS, sluiten ze af met ‘dank voor dit college’ en belanden we babbelend in het volgende onderwerp.
Aan welke tafel dit was? Daar gaat het nu niet om. Dit gebeurt aan al die tafels. Misschien hebben we eerst meer GROEN en meer ZWART nodig voor we echte gesprekken gaan voeren over de dingen die er echt toe doen. Mag best wat divertimenti tussendoor om het verteerbaar te houden, maar als we overal overheen blijven huppelen, komen we nergens. Dan kunnen we beter Babbelonië terughalen. “Mijn onderwerp gaat over een hele bijzondere soep waar we heel veel van hebben gemaakt. Raden maar jongens!”
Harm Edens
