HARM TV: Babbelonië
De gouden jaren van de talkshow lijken voorbij. Ik betrap mezelf er steeds vaker op dat ik snel langs het enorme aanbod zap om te kijken of er ergens misschien toch nog een spannende gast zit, die niet praat over een onderwerp waar ik in de ochtendkranten alles al over heb gelezen.
Heel soms is dat het geval. Maar dan breekt de lijn der bevraging me vaak op. Zaken worden midden op tafel gegooid en dan wordt er gezellig over gekletst. Babbelonië over het nieuws van de dag. De presentatoren stellen keurige vraagjes alsof ze nagenoeg van niks weten en het leidt meestal nergens toe. Geen voortschrijdend inzicht, geen verschillen van mening die worden uitgevochten, het is braaf en saai.
Er staat niks op het spel en als de tijd in het draaiboek erop zit, houdt het gesprek netjes weer op. Het voornaamste euvel lijkt me dat niemand echt iets wil weten. Daar is degelijk huiswerk voor nodig, diep spitten in de voorgeschiedenis, om het gesprek na een korte heldere inleiding te kunnen beginnen met de wat-vraag. Fijn dat je er bent, dit is er tot nu toe gebeurd en dit is wat ik van je wil weten. En je gaat hier niet weg voor ik een bevredigend antwoord heb, al moet ik alle andere gasten ook afzeggen en je desnoods met een nietpistool aan de tafel vastschieten.
Het voornaamste euvel lijkt me dat
niemand echt iets wil weten
Als je het toch al helemaal eens bent me je gast, hoef je hem of haar of hun ook niet uit te nodigen. Als je toch alleen maar wat informatie wil geven, kan elke show z’n eigen Roelof Hemmen in de hoek zetten en klaar is Jort of Carrie of Beau of één van die andere 36 inwisselbare anchors. Als het toch alleen maar gaat om een uurtje genoeglijk door te komen, hoef je ook niet de schijn op te houden dat het iets met journalistiek te maken heeft.
Soms worden er dingen geprobeerd. Bij Khalid & Sophie werd laatst de hele Richard de Mos-rechtszaak in veertien minuten nagespeeld. Een kansloze exercitie ontsproten aan het brein van een wanhopige eindredacteur die ooit is begonnen bij De Rijdende Rechter. Meneer De Mos kon zichzelf nog even extra vrijpleiten en gelukkig sloot het volgende onderwerp er naadloos op aan: Welkom in de Prehistorie met Plien van Bennekom.
Dat op talkshows lijkende programma’s steeds populairder worden, zou te denken moeten geven. Elke dag een uur lang kijken naar orakelende oude mannen afgewisseld met onderbroekengegiechel is voor een groeiende groep mensen interessanter. Voor mij niet; ik had al een vader die overal een mening over had en iemand die altijd gelijk heeft, vind ik bij voorbaat verdacht.
Wat dan wel? Minder gezichten met een hoger soortelijk gewicht, minder onderwerpen en harder erin. We hebben gigantische problemen in deze wereld, elke dag weer, en hoe scherper je de lijnen trekt, hoe spannender en leuker het wordt. Want echt lachen ga je pas als er wat op het spel staat. Mag Marc-Marie dan nooit meer aanschuiven? Tuurlijk wel, al krijgt hij het dan wel een stuk lastiger.
Harm Edens
