HARM TV: Eindejaarsoverpeinzing
Als ik deze column zit te schrijven, begin ik langzaam weer een beetje warm te worden na een kleumerig bezoek aan het stemlokaal. De verkiezingen van 2023 zijn kapot gepeild en suf gedebatteerd in eindeloos veel talkshows, waar semi-slimme anchors vol sneue sensatiezucht pittige vraagjes op tafel bleven gooien.
Nergens dieper inzicht, ook niet bij Omtzigt, nergens een groter plaatje, nergens samenhang en wijsheid. Ik vond het totaal treurigstemmend in een week waarin de VN waarschuwde voor een rampzalige wereldwijde opwarming van tegen de 3 graden. Op het moment dat u dit leest, hebben we vast nog geen nieuwe regering en weten we nog niet hoe hevig er op Argentijnse wijze in het NPO-budget is gekettingzaagd.
Maar dat we door alle kortzichtigheid, verwendheid, domheid en lafheid in de formatie en door alles wat daar op de hijgbuis over wordt gezegd niet met een fijn en warm gevoel de kerst in gaan, durf ik wel te voorspellen. Maar zo wil ik het jaar niet uit. Ik wil weemoed en zachtheid. Ik wil Leen Pfrommer bedanken voor al die winters langs de baan met Ard en Keessie, waardoor ik eindeloos lang schaatsschema’s kon invullen in Tubantia – het enige dat ik ooit samen met m’n vader heb gedaan.
Ik wil weemoed
en zachtheid
Ik wil Clairy Polak bedanken voor NOVA en dat ze altijd als ik eind jaren ‘90 Studio Desmet binnenkwam – en zij Ophef en Vertier zat te presenteren – me een brede glimlach schonk terwijl ze gewoon door interviewde. Ik wil Willem Nijholt bedanken voor De Stille Kracht want veel sensueler is het op de Nederlandse tv nooit geworden. Harry de Winter bedankt voor het fijne gesprek dat we lang geleden hadden in Wintertijd en Jellie Brouwer in juni 2021 voor de mooie ontmoeting in Kunststof. (Ja, dat is radio, maar Jellie mag in mijn eindejaarsoverpeinzing niet ontbreken.)
Wim de Bie voor alles en voor het prikkelen van mijn taalgevoel en Rob Fruithof voor zijn doorzichtige enthousiasme als deelnemers aan WakuWaku zonder blikken of blozen vertelden dat ze speelden voor de ezelopvang in Ulft alsof ze daar van kinds af aan al kwamen, wat overduidelijk niet het geval was.
Matthew Perry dank voor alle keren dat je me hebt laten lachen terwijl ik altijd al voelde dat je het zelf niet zo leuk had. En Jerry Springer dank voor niks, of nou, dank voor die ene keer dat we in dezelfde zaal zaten te ontbijten in een hotel in Montreal en je een klein, lullig mannetje bleek te zijn. Ik denk er met plezier aan terug.
En met een beetje sehnsucht, misschien wel het mooiste woord op aarde. Want wat zijn sommige dingen al lang geleden en wat raak je snel vergeten als je er niet meer bent. Gelukkig maar, want roem is niks. Roem is onnodig verplaatste lucht. Samen iets doen waardoor de wereld een beetje beter wordt, is alles. Moge het uw leidraad zijn in het nieuwe jaar. Ik hoop op een kabinet dat gaat werken aan volhoudbare vergezichten. Hoop. Ach ja…
Harm Edens
