HARM TV: Juichpochet?
Tegen de tijd dat dit zwart op wit staat, weten we of de Jumbo Juichspencer z’n werk heeft gedaan en ons de EK-titel heeft gebracht. Het zal wel niet. Zelden is er zo’n suffe voetbalactie geweest.
Wie wil er nou juichen voor zijn of haar of huns nationale voetbalploeg in een oranje spencer? Henk Mouwe misschien, maar dan hebben we het wel gehad. Wie? Google maar. Een oranje spencer is niet cool en maakt je niet onoverwinnelijk. Integendeel.
Een oranje spencer verandert je in een verkeersregelaar. Of in een actievoerder uit Ulft die bezwaar maakt tegen een lokaal windmolenpark. Het is een slap aftreksel van het Roy Donders Juichpak uit 2014. Weet u nog wel? Roy Donders… die toen nog zo gay was als glitterspray op een poedel en die nu verzeild is geraakt in een kinderrijke heterorelatie (waar te veel hormonen in worstenbroodjes niet toe kunnen leiden).
Dat pak heb ik toen nog gebruikt om ons hoogstpersoonlijk naar de halve finale te juichen. En ik hoor u denken: “Waarom had jij een juichpak aan?!” Nou… om op de socials te laten zien dat intellectuelen ook gewoon kunnen doen. Maar dat was eenmalig. Dan ga ik tien jaar later niet op en neer staan springen in een spencer. Wat krijgen we hierna? De Juichpochet? Wat ik met heel veel woorden probeer te zeggen: De sportzomer is begonnen!
En ik ga alles op de voet volgen. De Tour de France. De Olympische Spelen. Met Femke Bol, Harrie Lavreysen, Matthieu van der Poel, Demi Vollering, de hockeyteams, de roeiers, Marrit Steenbergen… het wordt geweldig. En natuurlijk met Ghislaine Plag, die een paar maanden geleden ineens opdook bij Studio Sport, omdat Tom Egbers de studio niet meer in mag.
Ik verheug me het
meest op Wimbledon
Na zes jaar diepgravende interviews in Spraakmakers op de radio over politiek, cultuur, klimaatverandering en inclusiviteit mag ze nu de temperatuur van het Seine-water verklappen en hoe groot de kans is dat de olympische openwaterzwemmers voor de finish verdrinken door PFAS-vergiftiging, plastic-verstikking of acute E-coli-diarree. Ik verheug me er enorm op. Het meest op Wimbledon. Daar kijk ik m’n hele leven al naar. Altijd prachtige rivalen die jarenlang tegen elkaar bleven knokken: McEnroe-Borg, Evert-Navratilova, Sampras-Agassi, Henman-Rusedski, Richard Krajicek-Daphne Deckers…
Oh, nee… die laatste kon alleen leuk in een camera kijken. Vaak als iedereen buiten aan het spelen was of lekker in de tuin zat, volgden mijn ogen de tennisbal. Game na set na match. New balls please! Deuce, duizenden uren lang… tenniskennis die elk jaar groter werd en dieper. Met in m’n achterhoofd de zekerheid dat op een dag de telefoon zou gaan en de hoofdredacteur van Eurosport aan de lijn was met de vraag of ik alle wedstrijden op het Centrecourt live wilde verslaan. Tot nu toe is dat niet gebeurd. Maar lang kan het niet meer duren. Tot die tijd blijf ik kijken en analyseren. En bij Tallon Griekspoor doe ik m’n juichspencer aan. Je weet maar nooit.
Harm Edens
