HARM.TV: Melancholiek
Het nieuwe seizoen is een beetje aan het losbreken. Veel leuks, veel interessants en natuurlijk de onvermijdelijke blubber.
Met twee dingen die er bovenuit stijgen: de Klimaatweek rond 1 november bij de NPO (dan is eindelijk de uitgestelde VN Klimaattop in Glasgow, waar Mark Rutte namens het nieuwe kabinet gaat aankondigen dat Nederland koploper in Europa en de wereld gaat worden op het gebied van circulaire economie, energietransitie en biodiversiteitsherstel.
Wat moet het heerlijk voor hem zijn dat hij met z’n laatste kabinet eindelijk groots en versneld gaat uitvoeren wat z’n eerste kabinet al lang had moeten doen. Kom ik tegen die tijd op terug) en de zeventigste verjaardag van de Nederlandse televisie, die ongetwijfeld op heel veel manieren gevierd gaat worden.
Je kunt je afvragen of we niet beter kunnen wachten tot 75 jaar, zo blijf je aan de gang, waar heb dat nou voor nodig? Maar daardoor denk je automatisch terug aan dat pareltje van Neerlands kijkbuisgenot uit 1973 met Sjef van Oekel, Fred Haché, naakte dansmeisjes, een persiflage op koningin Juliana en haar kerstrede en zuurkool met vette jus en dan wil je niet meer terug.
We moeten vieren
wat we vieren kunnen,
over vijf jaar kunnen
we wel dood zijn
We moeten vieren wat we vieren kunnen, over vijf jaar kunnen we wel dood zijn. Paul Witteman gaan we in de slingers zetten, want die werkt zeventig jaar bij de tv, van Robbert ten Brink weet ik het niet precies, dus die nemen we voor de zekerheid mee. Francis van Broekhuizen krijgt een taart want die doet alsof ze er al zeventig jaar bij hoort en het decor van Dit Was Het Nieuws wordt op de monumentenlijst gezet, want dat gaat nu al dik 25 jaar mee en dat is in televisietermen een eeuwigheid.
Ikzelf zette m’n eerste doelgerichte schreden in Hilversum in 1984, weliswaar officieel bij de radio, maar in m’n hoofd gonsde het al van de tv-ideeën, dus dat reken ik mee. Kom ik op 38 actieve dienstjaren. Daarvoor keek ik al min of meer bewust vanaf m’n derde, dus dan hou ik maar twaalf jaar over die ik echt helemaal gemist heb. (Ik voel me ineens nog ouder dan ik al ben).
Gompie, Rickie en Slingertje, Floris, de Tunderbeurts, de Zevensprong, de Kris Pusaka, de Stille Kracht, De Fabriek, Waldolala, De Berend Boudewijn Kwis, Eén van de Acht, TopPop… en dan ben ik nog maar net begonnen. Al die programma’s, al die makers van wie ik er heel veel heb ontmoet en met wie ik later mocht samenwerken. Velen zijn er nog, velen niet meer, een paar had ik voor de Hillywood-expres willen duwen, maar dat idiote treintje reed toen nog niet op het Media Park.
Zeventig jaar televisie, hoe moeten we daar een mooie volle spot op zetten? Al die oh-ja-momenten, al die weet-je-nog-herinneringen. Te veel om op te noemen en we mogen niemand vergeten. Ik ga er eens even hard over nadenken. Vol weemoed, want mijlpalen maken melancholiek. Maar dat is niet erg. Twee minuten kijken naar We zijn er bijna en het zakt weer af.
Harm Edens
