(N)on the spot: Watertaxichauffeur
Bizarre periode om een column te moeten produceren in een wereld die niet meer door draait. Middenin de coronacrisis staat de wereld stil. De wereld is in staat van oorlog tegen een mysterieuze virologische vijand van nog onbekende omvang. De sterftegetallen zijn (nog) helemaal niet schrikbarend in relatie tot andere ziektes. Veel besmette patiënten krabbelen voorlopig immuun weer op. De geschetste doemscenario’s en dito maatregelen zijn angstaanjagend. Ik kan er met mijn verstand niet bij. Word heen weer geslingerd tussen geloof en ongeloof.
Nieuwslezers permanent op de buis, wetenschappers focussen zich primair op de gezondheidsfactor, fakenieuws stuurt ons in verkeerde richtingen en op social media wordt alles gerelativeerd en bespot. Ondertussen gaat de wereldwijde economie naar de knoppen en zijn er al miljarden op de beurzen verdampt en staan bedrijven op omvallen. Van multinational tot haringboer. Land na land gaat dicht en oorspronkelijk drukke straatbeelden zijn veranderd in rustieke schilderijen zonder poppetjes. Een oorlogsscenario, dat zelfs mijn lieve 87-jarige moeder nog nooit heeft meegemaakt. Teleurgesteld dat ze niet eens meer kan tennissen.
De zenders gaan niet op zwart. Talkshows gaan door, maar dan zonder publiek. Net als vele andere programma’s. Niemand of niets ontkomt aan het coronaspook. Mark Rutte scoort met zijn persconferentie zeven miljoen kijkers. Met een hoge sympathiefactor wat op social media alweer leidde tot de suggestie dat De Mol hem uiteraard al heeft gestrikt voor een eigen talkshow.
Ik sla nieuwe
wegen in die ik
na mijn pensioen
had willen doen
Juist allemaal in de maand dat ik Talpa Global, nu ITV, verlaten heb voor nieuwe avonturen. Te veel oud-collega’s, vrienden en relaties zijn de afgelopen jaren te vroeg omgevallen. Dat kan mij ook zomaar gebeuren. Vandaar mijn wending en keuze om uit dit non-spot vak te stappen en nieuwe wegen in te slaan die ik altijd na mijn pensioen had willen doen. Maar stel niet uit tot morgen … Hebben we na deze malaise überhaupt nog wel een pensioen? Ik heb de afgelopen maand op Bonaire gewerkt als watertaxichauffeur. Het enige coronagevoel daar waren de heerlijke biertjes. Om los te komen van mijn dagelijkse moeten en nieuwe inspiratie op te doen. Schepen vol toeristen liggen daar voor de kade van wie een groot gedeelte lekker met de gele watertaxi naar Klein Bonaire wil.
Heerlijke afleiding en inspiratie opgedaan voor nieuwe business modellen .Want het bloed kruipt toch… Daarover in een volgende column. Natuurlijk ook even langs de midgetgolfbaan van De Scheetjes gegaan. Beroemd door hun gestuntel bij Ik Vertrek en de voortijdig van het scherm gehaalde tenenkrommende realityproductie van Talpa. Door hun bekendheid zijn ze daar op Bonaire bijna dagelijks uitverkocht en volksattractie nummer 1. Heb in ieder geval de belofte naar mezelf ook ingelost het roer om te gooien. De wereld draait ook wel door zonder mij. Althans, dat dacht ik. Net thuisgekomen blijkt de hele wereld inmiddels ook gestopt. Cruiseschepen liggen aan de ketting en watertaxichauffeur kan voorlopig ook al niet meer.
Michiel Dieperink
