RUIS: 80’s vibe
Halverwege de jaren 80 mopperde ik – zwaar televisieverslaafd kind – tegen mijn familie dat het toch wel heel afschuwelijk was dat je een week moest wachten op een nieuwe aflevering van bijvoorbeeld Dallas of Willem van Oranje.
“Ooit”, verzuchtte ik, “vind ik iets uit waarmee je uit een lijst je lievelingsserie kunt selecteren en dan gewoon het hele seizoen achter elkaar kunt kijken. Of misschien wel alle seizoenen.” Ja mensen, als er sprake was geweest van iets meer doorzettingsvermogen en connecties, had kleine Suusje Ruis op z’n laatst in 1990 Netflix reeds voor u uitgevonden.
Momenteel ben ik op dat Netflix naar de serie Stranger Things aan het kijken. Inhoudelijk gezien is die serie is mij iets te spacey, ik ben niet zo van de parallelle universums en slijmerige buitenaardse wezens. Maar de setting en die hele 80’s vibe is zo geweldig, dat alleen dat reden genoeg is om door te kijken.
Het aanbod dat we anno 2022 aan televisieprogramma’s en series hebben, is groot en goed, maar voor mij zijn de jaren 80 ongeëvenaard. Ik ben niet de enige, want het feit dat er zoveel ‘reboots’ zijn van jaren 80-films en -series, en die vrijwel allemaal mateloos populair zijn, wil zeggen dat we massaal terugverlangen naar gewafeld haar, BMX-fietsen en fluorescerende aerobicspakjes die zijn uitgesneden tot in de oksel.
De jaren ’80 waren
op het gebied van
televisie baanbrekend
Het zal voor velen de nostalgie zijn. Hoe ouder we worden, hoe vaker we terugdenken aan vroeger en mijmeren over hoe heerlijk (en ongecompliceerd) het toen allemaal was. En nostalgie verbindt. Wat is heerlijker dan herinneringen ophalen aan wat je deed, droeg of keek toen je jong was?
Zowel in het buitenland als in Nederland waren de jaren 80 op het gebied van televisie baanbrekend. Seksualiteit, abortus, depressie en talloze andere (soms heftige) maatschappelijke thema’s werden door tv-programma’s voor het licht gebracht. Voor alle doelgroepen trouwens, want wij kinderen hadden Theo & Thea.
Soms wordt Stranger Things me te weird, dan moet ik even pauze en schakel over naar De Verschrikkelijke Jaren Tachtig, een fenomenale serie van Kim van Kooten en Tim Kamps. Daarin is mijn lievelingstijdperk net zo gedetailleerd vormgegeven als in de buitenaardse Amerikaanse serie. Vanzelfsprekend kijk ik alle afleveringen op NPO Start gewoon achter elkaar, daarin ben ik nog steeds die ongeduldige elfjarige.
Overigens heb ik jaren geleden nog iets uitgevonden. Althans, op papier. Want met dat doorzettingsvermogen en de juiste connecties is het nooit helemaal goed gekomen. Wat mijn uitvinding is, vraagt u? Een soort doppler waarmee je op elke plek van je lichaam in perfect 4K HD naar binnen kunt kijken. Nooit meer vage echo’s, kostbare kijkoperaties, claustrofobische MRI-scans, ellenlange anamneses van artsen of platgedrukte borsten tijdens een mammografie. Gewoon even de Ruisograaf erop en binnen een minuut een diagnose.
Ik weet gewoon dat dit er gaat komen, net als ‘mijn’ Netflix er kwam. Ook al ben ik waarschijnlijk niet degene die het uiteindelijk ontwikkelt. Ik spreek u over een jaar of dertig wel weer.
Suus Ruis
Suus Ruis is journalist, auteur, scenarioschrijver en RTV-kenner
Foto: Mark Uyl
