RUIS: Meer van hetzelfde
Verrassing doet het altijd goed op televisie. Dat was al zo met De Surpriseshow, en nu nog steeds met programma’s als Kopen zonder Kijken en Married at First Sight. Het element van ‘geen idee wat er nu gaat komen’ blijft een garantie voor goede kijkcijfers. Helaas geldt andersom hetzelfde: voorspelbaarheid doet vrijwel elk programma de das om – vermoedelijk een belangrijke reden dat we massaal afhaken bij praatprogramma’s, waar altijd dezelfde poppetjes dezelfde onderwerpen bespreken.
Herkenbaarheid is ook al zo’n cruciale component voor succes. Volgens mij was die herkenbaarheid – naast goede grappen – één van de pijlers onder het gigantische ‘instant’ succes van De Luizenmoeder in 2018. Iedereen met kinderen weet immers dat de basisschool met alle ongeschreven schoolpleinregels, hysterische ouders en euhm… unieke leerkrachten voor de meest idiote situaties kan zorgen. Vergroot die situaties én de karakters een beetje uit en… je hebt een hit; veel groter dan verwacht, vertelden de makers in interviews.
Ik vond het tweede seizoen van De Luizenmoeder beduidend minder. De grappen leken ineens vergezocht, personages waren over the top in plaats van een tikje aangezet. Ik noemde dat destijds het Big Brother-effect. Alsof de makers zich ineens bewust waren geworden van de exorbitante populariteit en daarmee hun spontaniteit en natuurlijke gedrag kwijtraakten.
Wat mij betreft is
Ten Minste Houdbaar Tot
dé zomerhit van 2022
Bij het eerste seizoen Big Brother hadden de bewoners geen idee wat er buiten het huis gebeurde. Pas toen een groot dagblad een bijlage uitbracht waarin horden fans de bewoners een hart onder de riem staken – en die special in het BB-huis belandde – begon het bij de kandidaten te dagen dat hun opsluiting best wel ‘een ding’ was in Nederland. Vanaf seizoen 2 hadden bewoners die onbevangenheid totaal niet meer.
Dat De Luizenmoeder na twee seizoenen en een film stopte, was een verstandige keuze van de makers. Je had al kunnen debatteren over het feit of die film er überhaupt had moeten komen. Maar als we het hebben over verrassingen: hoe ongelooflijk was hun comeback. Wat mij betreft is Ten Minste Houdbaar Tot dé zomerhit van 2022. In deze serie worstelt Ricky Koole met een vaginale verzakking, de overgang én haar huwelijk met botterik Ruben van der Meer.
Met deze serie laten de makers zien dat ze niet zijn vergeten dat subtiel(er) soms (vaak!) veel leuker is dan over the top. De personages zijn even ontwapenend als grappig, de dialogen vlijmscherp, de bijrollen Gouden Kalf-waardig en – daar zijn we weer – de situaties voor vrijwel iedereen herkenbaar. Ik kon niet wachten op de wekelijkse uitzendingen en heb alle afleveringen in één weekend achter elkaar gekeken op NPO Start. De kijkcijfers zijn goed (boven het miljoen), maar niet zo bizar als de 5,1 miljoen kijkers die de eerste aflevering van het tweede seizoen van De Luizenmoeder trok. Ook in dit opzicht iets minder hysterisch dus.
Dat ze maar tig nieuwe seizoenen mogen maken. Maar dan wel graag precies hetzelfde blijven doen.
Suus Ruis
Suus Ruis is journalist, auteur, scenarioschrijver en RTV-kenner
Foto: Mark Uyl
