RUIS: Reality check
Dat reality tv in de jaren ‘0 ineens hot werd en altijd is gebleven, is een direct gevolg van het succes van Big Brother. Ach, het eerste seizoen Big Brother… die goeie ouwe tijd.
Ik herinner me als de dag van gisteren de krantenberichten waarin zure journalisten het idee van John de Mol c.s. de grond inschreven voordat er ook maar een minuut was uitgezonden. Het was een schande, mensen 24 uur per dag laten volgen door camera’s! Die arme zielen die zich dit zouden laten welgevallen, moesten we tegen zichzelf beschermen!
Een geluk bij een ongeluk: niemand zou naar dit programma gaan kijken, dus de bewoners zouden waarschijnlijk geen blijvende schade overhouden aan hun deelname. Daar kwam John weer goed mee weg.
Na het onnavolgbare succes van Big Brother, ook in het buitenland, was het een kleine stap naar realitysoaps waarin bekende mensen de hoofdrol speelden. In de Verenigde Staten was The Osbournes onverwacht authentiek en ontwapenend. In Nederland keken we daarnaast massaal naar De Pfaffs. Ikzelf vond het heerlijke uitbrak-tv na een avondje doorhalen.
Als we het hebben over
echtheid, is één iemand
de absolute reality-koning
Het gevaar van reality, helemaal met vips, is dat het grotendeels gescript is en dus nep. Hoewel de Osbournes en de familie Pfaff redelijk naturel leken, is het tegenovergestelde het geval bij bijvoorbeeld The Kardashians en de 6.000 varianten van de Real Housewives. Slaapverwekkend.
Als we het hebben over echtheid, is één iemand de absolute reality-koning: Frans Bauer. Die man is simpelweg niet in staat tot nep. Ik kan niet wachten tot zijn realitysoap De Bauers een doorstart krijgt, wat lijkt te gebeuren. Nu al zin in de etentjes bij Van der Valk en de plaatselijke Chinees.
Frans is de liefste artiest van Nederland. Mijn zwak voor hem begon toen hij in 1996 kwam optreden op een feest dat wij als productieteam van Laat de Leeuw voor de jarige Paul de Leeuw organiseerden. Frans, toen al een van de grootste zangers van Nederland met op dat moment een dikke nummer 1-hit, bietste na zijn optreden in een donkere hoek een sigaret van me. Samenzweerderig drukte hij me op het hart dit niet te vertellen aan zijn vader, die ergens anders in de zaal stond. Pa Bauer wist niet dat hij rookte en dan zou er wat zwaaien.
Als je De Bauers even buiten beschouwing laat, is de rek van BN-reality er wat mij betreft wel een beetje uit. Je moet van goeden huize komen om de kijker nog te boeien. En die kijker pikt trouwens dat gescripte ook niet meer, vermoed ik.
Er is één realityshow die ik nog wel zou willen zien, en dat is die van Willem-Alexander en Máxima. Met ‘dat van goeden huize’ zit je dan meteen goed. Geen scripts, geen make-up, verhitte woordenwisselingen aan de keukentafel (‘Coño Alexander!’) en een vloekende Willem-Alexander die ’s ochtends met zijn blote voeten in de hondenkots stapt.
Ik geloof dat John de Mol het voor elkaar zou krijgen.
Suus Ruis
Suus Ruis is journalist, auteur, scenarioschrijver en RTV-kenner
