RUIS: Sterren op het Doek
Als een tv-programma een fragment van mijn vader zaliger wil uitzenden, moet de redactie daar toestemming voor vragen aan mijn stiefvader Rinus Spoor. Irritant, dat snap ik, maar zo is dat nou eenmaal ooit bepaald. Als je als programma iets van Mies Bouwman wil laten zien, moeten haar erven daar ook een klap op geven.
Bij de aanvraag van één specifiek fragment krijg je van de oude Spoor een resoluut ‘nee’, en laat dat nou net het stukje zijn dat negen van de tien keer wordt aangevraagd. Iedereen die ouder is dan veertig zal nu weten welk fragment ik bedoel: yep, dat van de vijfjes. We begrijpen de aantrekkingskracht, maar het was nou niet Willems finest hour.
Naar het schijnt is er anno nu een ander tv-hoogtepunt dat nooit meer vertoond mag worden: de deelname van actrice Tjitske Reidinga aan het heerlijke programma Sterren op het Doek. In Hilversum wordt gefluisterd dat Tjitske zelf het niet meer wil. Jammer, want net als de vijfjes is het absolute top-tv; Tjitske die de drie schilderijen die van haar gemaakt zijn zo afschuwelijk vindt, dat ze bijna moet huilen. Arme kunstenaars.
Sterren op het Doek, dit seizoen nog een paar keer te zien, is wat mij betreft sowieso een ondergeschoven kindje waar het memorabele, cringeworthy televisie betreft. De kunstenaar die Floortje Dessing portretteerde en het idioot en ongelooflijk vond dat haar doek als eerste afviel. Of Femke Halsema die pissig was dat de kunstenaars haar in het felrode pak (dat ze droeg tijdens de signeersessie) hadden vereeuwigd. Presentator Özcan Akyol die niet bepaald positief reageerde op een van de portretten van voormalig Kamervoorzitter Khadija Arib. “Dit lijkt op een kind van 14!”, zei hij verbijsterd. Heel recent was het nog Olcay Gulsen die voor opspraak zorgde toen ze een van de portretten afkraakte. Het leverde zalig pijnlijke tv op, en een zéér ongemakkelijke kunstenares.
‘De herinnering
zit in mijn hart’
Het format van Sterren op het Doek is net zo simpel als briljant. Kunstenaars krijgen een podium, de ster van dienst vertelt tijdens het poseren openhartig over zijn/haar leven, en de onthulling is het samengeknepen billen-moment.
Ik ben zelf geen ster, dus nooit in de heikele positie dat ik met mijn meest dankbare blik ‘jeetje, interessant’ moet mompelen als iemand me een kunstwerk aanbiedt. Althans, dat zou je denken. Maar ik ben wel het kind van een ster, en tot op de dag van vandaag krijg ik – niet vaak meer, maar toch – schilderijen met het hoofd van mijn vader erop aangeboden via privéberichtjes op social media.
Het is ontzettend aardig bedoeld, maar het haalt vaak het niveau van Sterren op het Doek zeg maar net niet. Bovendien hoeft mijn huis geen altaar te worden waar je struikelt over de schilderijen en plexiglas beelden van Willem Ruis.
‘Heel lief, dankjewel’, antwoord ik dus altijd maar. ‘Maar de herinnering zit in mijn hart.’ Als ik er een droevige emoji achter zet, vinden ze dat meestal uitleg genoeg en begrijpen die arme halve wees wel. Het fragment van de vijfjes (en van Tjitske ook) is overigens nog wel op YouTube te zien. Maar de herinnering zit in mijn hart. Knipoog-emoji.
Suus Ruis
Suus Ruis is journalist, auteur, scenarioschrijver en RTV-kenner
