Dagboek van een werkloze ZZP’er (1)

Boem, krak! En toen stond het hele raderwerk in een klap stil. Het begon gisterenmorgen met de eerste annulering in een appje. Aan het eind van de avond was mijn agenda compleet leeg. Tot het eind van deze maand heb ik nog één opdracht staan, maar ik kan me bijna niet voorstellen dat die gewoon doorgaat. Ook in april is er al heel veel geannuleerd. De projecten die wel doorgaan worden ingevuld met eigen mensen van facilitaire bedrijven. Het is nu even ieder voor zich.

Noem het naïef, maar dit had ik niet zien aankomen. Een week geleden hadden we het er nog met z’n allen over dat het voorjaar van 2020 in onze branche de drukste periode ooit zou worden. Eurovisie Songfestival, Invictus Games, 75 jaar Bevrijding, Formule 1 en alle reguliere klussen. Dat het eerste kwartaal niet top was vond ik niet zo erg, want vanaf half maart zou het helemaal los gaan.

Niet dus. Al mijn werk voor de komende twee weken is dus weg en daarmee mijn inkomen. Evenementen en sport zijn mijn corebusiness. Het zal mij niet verbazen als dit langer gaat duren dan twee weken. Een maand? Of twee of drie…? Wat er daarna gebeurt kan niemand zeggen. Ik vrees dat het straks niet net zo snel weer op gang komt als het nu gestopt is.

Om mij heen hoor ik dat bijna alle freelancers in de AV sector nu met de gebakken peren zitten. Logisch, risico van het vak, maar het is wel een bikkelharde tik. Onze buffertjes zijn over het algemeen niet groot, omdat we nogal opportunistisch van aard zijn en onze (dag)vergoedingen staan al jaren onder druk. Ik heb eerlijk gezegd zelf ook nooit lang nagedacht over een postje ‘onvoorzien’. Daar was ook niet echt de ruimte voor. De kosten van mijn arbeidsongeschiktheidsverzekering en pensioenregeling zijn al fors genoeg. Zelfs dat hebben veel collega’s niet.

Wat nu? Daar heb ik de afgelopen nacht best een paar uurtjes van wakker gelegen. Eerlijk gezegd maak ik me serieus zorgen. Om half vijf werd ik wakker en door al het gepieker is er van slapen verder niets meer terecht gekomen. Het glipt allemaal uit mijn handen en ik kan er niks aan doen. Machteloosheid, daar kan ik slecht tegen. Ik ben gewend de controle te hebben over wat ik doe en bepaal liefst zelf waarom ik de dingen doe zoals ik ze doe. Dat is waarom ik het doorgaans zo naar mijn zin heb als ZZP’er.

Tegen het ochtendgloren had ik een paar kleine plannetjes, maar of het lukt om deze uit te voeren weet ik natuurlijk nog niet. Het is niet te overzien wat er de komende dagen en weken nog gaat gebeuren. Om te beginnen heb ik vanmorgen mijn hulp aangeboden op de basisschool van mijn dochter. Ik heb tomeloos veel respect voor alle leerkrachten en docenten die nu moeten zorgen dat onze kinderen een beetje positief en gelukkig blijven. Hen wil ik steunen waar mogelijk.

Misschien is het een idee om filmpjes te maken, zodat leerkrachten ook op afstand de kinderen kunnen helpen als dat in een latere fase nodig is. Zoiets levert waarschijnlijk geen geld op, maar ik wil vooral niet stilzitten en me het liefst nuttig maken. Het schilderen van de woonkamer is een optie. Misschien ga ik me melden bij uitvaartorganisaties om te helpen met het streamen van begrafenissen. Daar is volgens mij nu wel vraag naar en je moet toch iets. Ook broed ik nog op een ander serieus idee, maar daar kom ik later op terug. Dit plan moet eerst even landen.

Tot slot heb ik bedacht om een online dagboek bij te houden. Het is voor mij een fijne bezigheidstherapie en een manier om positief te blijven. Zo houd ik mezelf scherp en kan ik de zaken een beetje op een rij zetten. Als jullie het de moeite waard vinden om dit te lezen, dan is dat mooi meegenomen.

Jan Rein Hettinga