Dagboek van een ZZP’er in crisistijd (27)
Cameraman Jan Rein Hettinga schrijft in verband met het coronavirus zijn Dagboek van een ZZP’er in crisistijd. Dit is aflevering 27, met als titel Ik wil alleen nog horen wat wél kan!
Het ‘nieuwe normaal’ wil maar niet echt indalen. Na negen weken gedoe en geklooi snakken we volgens mij vooral na naar het normale normaal of het oude normaal. Het liefst willen we het weer zoals het was. Desnoods zoals het wordt, maar deze overgangsfase is eigenlijk voor niemand een feest. Thuiswerken en thuisonderwijs hebben we nu wel gehad. Sommige mensen hebben helemaal niks te doen, maar de meeste mensen die ik ken lopen al weken op hun tenen, om als een soort circusartiest alle bordjes hoog te houden.
Zelf heb ik een beetje een dubbel gevoel: ik verdien veel te weinig, maar ben ondertussen razend druk. Vraag me niet waarmee. Ik ben hier thuis de kok, schoonmaker, leraar, het animatieteam, boodschappenjongen, tuinman en mental coach. Daarnaast probeer ik tussen de bedrijven door mijn eenmanszaakje zo goed en kwaad als het gaat draaiende te houden. Vaak ’s avonds, soms zelfs ’s nachts. De klusjes die binnen druppelen zijn voor een deel buiten mijn comfortzone. Dus moet ik ook nog leren, proberen en experimenteren. Fouten maken, met herpakken en opnieuw beginnen. Ik ben dolgelukkig als ik heel af en toe een afspraak of opdracht buiten de deur heb en het is helemaal feest als ik een dag gewoon camerawerk mag doen.
Ondanks alle gedoe probeer ik me neer te leggen bij de situatie waarin we verzeild zijn geraakt. Niemand kan er iets aan doen. We kunnen wel naar anderen blijven kijken, in de hoop dat zij onze problemen snel oplossen, maar het is wellicht prettiger voor iedereen als we zelf naar creatieve mogelijkheden zoeken. Laten we stoppen met het vormen van meningen over anderen en klagen over alles wat niet lukt of niet goed gaat. Ik wil het de komende weken in ieder geval even niet meer horen. Het glas is voor mij vanaf nu half vol. Of ik doe mijn uiterste best om het half vol te krijgen.
Ik weet dat het niet makkelijk is en dat niet iedereen in staat is om zelf de controle over zijn of haar leven te herpakken, maar ik word zo moe van al het negatieve nieuws. Het geklaag en gejammer. Die mensen die zelf de stad in zijn geweest en vervolgens op social media roepen dat het er veel te druk is. Alle sectoren die het zwaarder hebben dan de rest en vinden dat ze te weinig staatssteun ontvangen. Het is alsof we alleen nog maar naar de overheid kunnen kijken, in afwachting van karrevrachten met steungeld. Dat is gewoon belastinggeld en vroeg of laat moeten we dit met z’n allen terugbetalen. Linksom of rechtsom. In veel gevallen is het nodig, maar het helpt enorm als we er ook met z’n allen het beste van gaan maken. Laten we maar accepteren dat alles anders is, dat die 1,5 metersamenleving op veel fronten niet of nauwelijks werkbaar is, dat de regels niet helemaal helder zijn en dat niets gaat zoals het moet. Het moet maar even zoals het gaat.
Iets meer geduld svp. Begrip voor elkaar. Laat dingen mislukken, niet alles komt op tijd af, we krijgen niet meer altijd onze zin en ons appeltje voor de dorst gaat eraan. Zeg maar dag tegen het spaarvarkentje. Als we dát accepteren en als we lief zijn voor elkaar, dan redden we het. Niet meer ikke, ikke, ikke, geen wintersport of verre vliegvakantie, dit jaar geen verse iPhone of weer een nieuwe auto, maar even een pas op de plaats. Zo zo’n ramp is dat nou ook weer niet. Laten we blij zijn met wat we wél hebben.
Ik heb twee mooie kinderen en een geweldige vrouw. Ik heb de afgelopen weken heel veel geleerd op het gebied van videomontage, over offertes maken, over bedrijfsfilms, over fotografie en over Photoshop. Ik heb ontdekt hoe pittig het is om schoolmeester te zijn en ik heb vooral gezien dat er heel veel mensen bereid zijn om elkaar te helpen in geval van nood. Het is mooi om te zien dat de reddende engel soms uit onverwachte hoek komt.
Ik heb deze week een interessant project afgerond. Mijn eerste officiële bedrijfsfilmproductie in coronatijd. Een mijlpaal en ik ga proberen om meer van zulke opdrachten binnen te slepen. Vanaf hier is mijn agenda weer akelig leeg, maar ik heb wel een paar plannetjes en daarmee ga ik vanaf morgen aan de slag. Of het iets wordt weet ik niet, maar wie niet waagt, die niet wint. Ik kan en wil niet achterover leunen. Als het niet hoeft ga ik mijn hand niet ophouden. Ik ben ZZP’er geworden om mijn eigen richting te bepalen. Nou, dan moet ik dat ook doen ten tijde van crisis. Dat is niet makkelijk, maar wel leerzaam en interessant.
Ik zou bijna ‘tsjakka’ willen roepen, maar dat gaat ook mij weer net te ver.
Jan Rein Hettinga
Lees hier de eerdere edities
Dagboek van een ZZP’er in crisistijd (26)
Dagboek van een ZZP’er in crisistijd (25)
Dagboek van een ZZP’er in crisistijd (24)
Dagboek van een ZZP’er in crisistijd (23)
Dagboek van een ZZP’er in crisistijd (22)
Dagboek van een ZZP’er in crisistijd (21)
Dagboek van een ZZP’er in crisistijd (20)
Dagboek van een ZZP’er in crisistijd (19)
Dagboek van een ZZP’er in crisistijd (18)
Dagboek van een ZZP’er in crisistijd (17)
Dagboek van een ZZP’er in crisistijd (16)
Dagboek van een ZZP’er in crisistijd (15)
Dagboek van een ZZP’er in crisistijd (14)
Dagboek van een ZZP’er in crisistijd (13)
Dagboek van een werkloze ZZP’er (12)
Dagboek van een werkloze ZZP’er (11)
Dagboek van een werkloze ZZP’er (10)
Dagboek van een werkloze ZZP’er (9)
Dagboek van een werkloze ZZP’er (8)
Dagboek van een werkloze ZZP’er (7)
Dagboek van een werkloze ZZP’er (6)
Dagboek van een werkloze ZZP’er (5)
Dagboek van een werkloze ZZP’er (4)
Dagboek van een werkloze ZZP’er (3)
