Bofkont

Wel met tussenstops via de verschillende hallen, zodat ik meteen kan zien wat er in de nacht allemaal gebeurd is. En ineens is het dan – voordat ik weer met mijn ogen kan knipperen – half negen, negen uur ’s avonds en is er weer een dag voorbij. Maar liever dit dan dat ik me de hele dag stierlijk verveel!
Maar goed, mijn laatste blog. Mijn moeder zei vroeger altijd over bijzondere dingen die in mijn leven gebeurden: “Dat pakken ze je in ieder geval niet meer af!” En als iets van toepassing is op deze afgelopen twee jaar, dan is het wel die uitspraak. Dat begon voor mij al met de reis naar Tel Aviv die ik in 2019 samen met mijn fijne collega Inge van de Weerd mocht maken om daar te kijken hoe het Eurovisie Songfestival georganiseerd werd en hoe omvangrijk dat is.

Een trip die zo waardevol is geweest voor alles wat we daarna moesten doen. Ik had nooit kunnen bedenken hoe groot het event daadwerkelijk is als ik dit niet in Israël had gezien. De kijker thuis ziet drie tv-shows: twee halve finales en een finale, maar het Eurovisie Songfestival is zoveel meer dan dat!
Maar ook het bijzondere delegatiediner in het Stadhuis van Rotterdam met prachtige acts uitgevoerd door studenten van Codarts en het Albeda Danscollege zal ik niet snel vergeten. Of de opnamen in Rotterdam voor de act met Afrojack en Wulf die eindigden met opnamen op een volledig voor ons afgezette Erasmusbrug (inmiddels heb ik de montage hiervan gezien, kippenvel… Zo waanzinnig indrukwekkend!).

De prachtige daken op diverse iconische gebouwen in Rotterdam waar ik de afgelopen tijd op mocht staan ter voorbereiding van opnamen voor onze Rock the Roof intervalact. Waardoor ik me iedere keer, als ik nu ’s ochtends mijn rondje door Rotterdam ren en deze daken zie, weer zo’n enorme bofkont voel dat ik dit allemaal mag meemaken. En als highlight niet te vergeten het bezoek van de Koning. Van tevoren had ik niet kunnen bedenken dat ik dat zo bijzonder zou vinden, maar dat was het echt! De rust en de tijd die de Koning nam om te luisteren naar hetgeen wij hem te vertellen hadden, vond ik bijzonder.

Daarnaast voelde het ook echt als een bekroning op het werk dat wij tot dan toe hadden verzet en nog steeds verzetten met ons geweldige team professionals. De ultieme bonus was natuurlijk onze foto op de voorpagina van diverse ochtendbladen de volgende ochtend. Nooit gedacht dat mij dat ooit nog zou gebeuren.
Allemaal voorbeelden van dingen ‘die ze me niet meer afpakken’, maar waarover ik straks, op een rustig moment, nog wel een tijdje kan doorbomen. Het is maar een heel kleine greep uit dingen waarvoor ik dankbaar ben en die ik werkelijk nooit had willen missen. Hoe kan ik deze blog dan ook beter afsluiten dan met een quote uit één van mijn favoriete inzendingen (Oostenrijk – Vincent Bueno): Amen!

Jessica Stam
Deputy Executive Producer ESC

Foto: Stefan Ammerlaan