Briljant falen
Trots zijn op je faalkunsten. Wie kan dat echt goed? Ik denk dat weinig mensen hun mislukkingen kunnen omarmen. Schaamte en ongemak zorgen ervoor dat we het liever voor onszelf houden.
Tijdens een workshop op een managementochtend werd mij duidelijk gemaakt dat briljant falen bestaat. Het Instituut voor Briljante Mislukkingen heeft het tot hun missie gemaakt om mensen te overtuigen niet alleen met hun succesverhalen te pronken, maar ook met de projecten die zo hoopvol begonnen en uiteindelijk faalden. Het idee is dat wie zijn falen kan onderkennen en de oorzaak daarvan goed kan thuisbrengen, juist het recept voor toekomstig succes in handen heeft.
Ik moest meteen denken aan een trend van jaren geleden waarin mensen op het podium hun grootste mislukkingen deelden tijdens de zogeheten ‘FuckUp Nights’. Ook hierbij was het idee: verberg je falen niet, maar deel het!
In je persoonlijke leven kun je zelf besluiten deze filosofie aan te hangen, maar als je voor een baas werkt, moet je net het geluk hebben dat die er hetzelfde over denkt. Als chef van een nieuwsprogramma met een team van dertig mensen probeer ik zo’n cultuur te bevorderen. Het is zonde van de tijd om te proberen fouten af te schuiven of zelfs toe te dekken. Die tijd kun je beter gebruiken om ervoor te zorgen dat je een volgende keer niet in dezelfde valkuilen trapt.
Maar het is ook belangrijk te erkennen dat fouten soms consequenties kunnen hebben. In een professionele omgeving moeten we leren van onze fouten, maar ook verantwoordelijkheid nemen voor de gevolgen daarvan. De vraag is: in welke mate geven we als media ook bedrijven, politici, wetenschappers en beleidsmakers ruimte om fouten te maken en deze toe te geven?
Het leren van je fouten, en het omgaan met de gevolgen, is iets wat steeds weer terug zal komen, net zoals Samuel Beckett’s beroemde woorden: Ever tried. Ever failed. No matter. Try again. Fail again. Fail better.
Iwan Zeinstra
Eindredacteur en chef Editie NL