Brutaal
“Gaan we tegenwoordig zo met elkaar om?”, foetert een collega van de lokale omroep tegen mij. Zichtbaar boos beent hij het provinciehuis van Groningen uit. Even daarvoor is het mij wél gelukt om gasminister Eric Wiebes (EZK) tijdens een persconferentie voor de microfoon te krijgen.
Persconferenties lijken soms op de dienstregeling van de NS. Ze beginnen (bijna) nooit op tijd. En dat is knap lastig, want de radio- en tv-samensteller willen weten hoe laat je op zender kan om te vertellen wat het laatste nieuws is. Zo is het mij weleens overkomen dat een voorlichter liet weten dat het persmoment met minister Wiebes en Commissaris van de Koning René Paas binnen enkele minuten zou beginnen. Dus liet ik de radioproducer van dienst weten dat ik gereed sta om live naar de persconferentie toe te praten.
“De minister en de Groningse bestuurders zijn eruit. Elk moment kunnen ze naar beneden komen voor een verklaring. Maar dat lijkt langer te duren dan voorspeld.” Iets van deze strekking vertel ik live op de radio. Om vervolgens in mijn oortjes te horen: “Bedankt Sven. We komen straks bij je terug. Roep maar als ze er echt zijn.”
Het reclameblok, gevolgd door het nieuwsbulletin, komt er bijna aan. En ik zie het gebeuren dat de minister juist op dat moment naar beneden komt en met de persconferentie begint. Snel overleg ik met de producer of we kunnen mee-tapen. Helaas, dat gaat niet lukken. Uiteindelijk kan ik pas zo’n tien minuten later, na twee reclameblokken en het nieuwsbulletin, live in de uitzending. De persconferentie is dan al voorbij. Gelukkig is Wiebes zo vriendelijk om mij een herkansing te geven.
Na dit voorval besluit ik voortaan mijn stoute schoenen aan te trekken. Zoals bij de persconferentie waarbij mijn collega boos op mij werd. Weer was de minister op het provinciehuis. Ditmaal om een poging te doen om de versterkingsoperatie in het aardbevingsgebied op gang te krijgen.
Ons was beloofd dat het persmoment rond 17.00 uur zou zijn. Maar ook dit keer reed de Haags/Groningse trein niet volgens dienstregeling. Drie kwartier later dan gepland nemen de minister en de Groningse bestuurders plaats achter de tafel. De tijd dringt. Onze uitzending duurt nog een kleine tien minuten.
Na de korte inleiding van de minister en de CdK zie ik mijn kans. Terwijl ik de minister vraag om een kort gesprek, hoor ik op mijn oortjes dat het nu of nooit is. “We hebben nog maar een paar minuten, je moet nu.”
In de dying seconds van onze uitzending lukt het mij om live het interview met de minister te doen. Ik ben zo gefocust dat ik niet eens door heb dat de CdK ondertussen de vragen van mijn collega’s beantwoordt. Het ontgaat mij dan ook dat bij één van die collega’s het stoom zowat uit de oren komt.
Wanneer Wiebes is vertrokken en verder geen vragen wil beantwoorden, doet mijn concullega tijdens een interview met Commissaris van de Koning René Paas zijn beklag over het gedrag van mij en de minister. De CdK antwoordt iets in de trant van dat hij er niks aan kan doen dat de minister RTV Noord wel te woord staat omdat die journalist nou net even wat assertiever handelde.
Kort daarna loopt de verslaggever van de lokale omroep briesend naar de uitgang. Ik kijk naar mijn (stoute)schoenen; blijkbaar vindt niet iedereen ze mooi, maar ze zitten wel lekker.
Sven Jach
Journalist bij RTV Noord