Chris Kijne

Ooit – en laat ik tot mijn eigen verdediging meteen zeggen dat het al best lang geleden is – vroeg vriend M. waarom ik tegen het eind van een programma toch zo raar ging praten. Met vreemde gerekte zinnen en rare pauzes tussen de woorden. Ik heb hem toen het bestaan van de Terugtelklok moeten onthullen.
De Terugtelklok telt terug. Dat wil zeggen: aan het begin van de uitzending geeft hij de volle zendtijd aan in minuten en seconden en vanaf de eerste klanken snoept hij daar de tijd van af. Hoe het voor collega’s zit, weet ik eerlijk gezegd niet, maar voor mij is het een erezaak om mijn laatste woorden precies op de nul uit te spreken. Toen ik nog jong en onervaren was, kon je kennelijk nog horen dat ik daartoe lucht in die laatste zinnen ging blazen om ze tot de gewenste lengte op te rekken.

Sinds M. me daar op wees, is de uitdaging de nul natuurlijk sprekend te halen. En al zeg ik het zelf: daar ben ik vrij goed in. En het is met kinderlijke trots dat ik nog steeds de verheugde gezichten achter het glas in de regieruimte zie als het weer gelukt is en ik strak op de tel de laatste klank uitstoot.
Maar ja, nu zitten we in een nieuwe studio. En daar staat de Terugtelklok niet voor mijn neus, zodat ik hem meeneem in het blikveld richting gast, maar hangt hoog aan de muur aan de verkeerde kant. Zodat ik eigenlijk, middenin een spannend en intens gesprek als gisteren met cultuurfilosoof Rob Riemen, rare hoofdbewegingen moet gaan maken om hem te kunnen zien. Maar als een uitzending écht goed gaat, ga je op in een gesprek en wil je niet met je hoofd gaan zitten draaien.

Dus ging het mis, gisteren. Ik was tien seconden te vroeg klaar. De tune liep al, geen luisteraar die het gemerkt heeft. Maar ik lig er wakker van.

Chris Kijne
Presentator VPRO & Met het Oog op Morgen