De Klimaattop presenteren, zo gaat dat
Nu COP29 al hier en daar opduikt in de media, zie ik voor me hoe Egyptenaren in de woestijn grasmatten van 30 x 30 cm vast staan te nieten op de grond. Sterker nog, het geluid van die nietpistolen hoor ik nog. Ik was er namelijk zelf bij in 2022 tijdens de Klimaattop in Sharm-el-Sheik. Ongeveer 4 uur voor ‘live’.
Nadat ik voor National Geographic een tv-documentaire had gepresenteerd over de rol van waterstof in de energietransitie, werd ik voor veel waterstofprojecten gevraagd. Op een dag een mail: of ik de Hydrogen Transition Summit wilde voorzitten tijdens de belangrijkste klimaat-vergadering van het jaar. Tja, is de Paus Rooms? Sure thing!
Ken je dat, dat je werk soms ‘comfortabel’ voelt? Je weet hoe de golven rollen, je weet hoe je moet surfen. Maar soms is het goed om je teen eens in onbekend water te steken. Ik ben nog nooit zo uitgedaagd als tijdens dit event waar het mondiale klimaatbeleid wordt besproken met wereldleiders en industrie.
500 mensen in de zaal, 2000 via de livestream. Een enorme crew. Een Britse regisseur en Egyptisch AV-personeel. Die spraken nou niet echt elkaars taal. 30 seconden voor de opening is er paniek. ‘Niet opgaan!’ wordt me zo zacht mogelijk toe geschreeuwd. Al het video- en audioverkeer ligt plat. Het blijken de standaard veiligheidsmaatregelen wanneer de president van Roemenië in de buurt is.
Eenmaal van start krijg ik tijdens de eerste keynote ingefluisterd dat de minister van Petroleum, Mines en Energy van Mauretanië met wie ik hierna een interview heb, niet op tijd is. Als alternatief heeft productie het hoofd van het Amerikaanse beleid voor kernenergie geregeld. M’n voorbereiding kan de prullenbak in. Ik heb geen idee hoe Amerika aankijkt tegen de rol van waterstof. En de ochtend is pas halverwege.
Ik begin vast extra te peddelen. Adrenaline gaat omhoog. Deze megagolf is voor mij.
Anic van Damme
Presentator/dagvoorzitter/journalist tech en innovatie