De laatste wil
“Als ik dan over het kerkhof loop, ben ik jaloers op al die mensen die daar liggen. Want die hebben rust.” Ik laat de zin even op me inwerken. Het is een van de eerste opmerkingen van de hoofdpersoon in ons openingsverhaal gisteravond.
“Je ziet echt geen nut van je leven en verblijf hier. Mijn zoon is er fel op tegen, niemand wil zijn moeder missen, maar ik wil niet ondraaglijk lijden voor mijn zoon.” Een poeder dat je oplost in water leidt tot een nette en redelijk humane manier van zelfdoding. Twee weken geleden kwam Nieuwsuur ermee en in EenVandaag zagen we gisteren dat Coöperatie Laatste Wil een verdrievoudiging zag van het aantal leden sinds het bekend worden van het bestaan van dit middel.
Voer voor intense discussies over leven en dood. Via onze online community (de ruim 50.000 leden van het EenVandaag Opiniepanel die wekelijks meedoen aan onze onderzoeken en zich uitspreken over thema’s in het maatschappelijke debat) weten we dat voor- en tegenstanders van dit middel in evenwicht zijn. Elk ruim 40 procent. Vooral het eenvoudig verkrijgen van het poeder stuit veel mensen tegen de borst. De hoofdpersoon uit de reportage was één van de deelnemers aan het onderzoek.
“Niemand kan voelen wat ik voel of ervaren wat ik ervaar. Het is niet objectief te beoordelen,” zegt ze in EenVandaag. Ik prijs haar lef om ons deelgenoot te maken van haar innerlijke strijd. Het is op dit soort dagen dat ik trots ben op de collega’s van het Opiniepanel. Die maatschappelijke discussies een gezicht geven, een peilstok zijn in de samenleving en betrokkenen zelf aan het woord laten.
Het leidt tot discussie, tot opinie, tot emotie, maar het maakt bovenal een uiterst gevoelig en – gezien de formatie in Den Haag – actueel onderwerp bespreekbaar. De kern van ons vak.
René van Brakel
Hoofdredacteur EenVandaag