De wedstrijd

De liefde voor voetbal zat er al vroeg in, al weet ik niet precies waarom. Op zondagavond zaten we thuis met het bord op schoot voor de tv, maar verder speelde voetbal niet echt een rol van betekenis. Toch volgde ik Ajax op de voet via Studio Sport en Langs de Lijn (leve de publieke omroep!).
In De Meer was ik nog nooit geweest, maar dat veranderde rigoureus toen ik begin jaren 80 in Amsterdam ging wonen. Al gauw namen mijn broer en ik een seizoenkaart. En behalve naar de Middenweg togen we ook regelmatig naar uitwedstrijden. Dat kon toen nog. Je kocht gewoon een kaartje voor het Ajax-vak en reed op eigen gelegenheid naar Enschede, Kerkrade, Rotterdam…

Ook gingen we Europa in, met de bus. Of met een rammelende charter, naar de Europacupfinale in Wenen bijvoorbeeld. Bij thuiskomst lag er een ontslagbrief van de VARA op de mat. Ik had studio-opnamen op de avond van de finale en hoewel ik vooraf met mijn team had geregeld dat ik gemist kon worden, eiste de directie dat ik die avond aanwezig zou zijn. Zo niet, dan zou er sprake zijn van werkweigering. De brief hangt ingelijst aan de muur, naast het kaartje van het Ernst Happel Stadion.

Voetbalsupporters, de meeste mensen moeten er niks van hebben. Maar van ons heeft niemand iets te vrezen. Wij slopen geen bushokjes en gooien geen stoeptegels naar rivaliserende supportersbussen. Wij houden het onder ons: we lijden samen in stilte of vallen elkaar brullend om de hals. Ik hoop vanavond op het laatste.

Willemijn Francissen
Mediadirecteur NTR