Een muziekleven 2: Heet, wrang en zoet

‘Taste of Culture’ is hot, wry and sweet, with no animal fats added!’, meldt het cd-hoesje van Taste of Culture, het laatste album van Montis, Goudsmit & Directie. Wrang, zoet en vooral loeiheet was ook het optreden dat dit wilde Hammond-, gitaar- en drumtrio afgelopen zaterdagavond gaf in Jazzcafé Dizzy. Een volgepakt café liet zich de rauwe en toegankelijke souljazz met flinke rock- en funkinjecties welgevallen: er werd gedanst en geschreeuwd. Om tien voor twaalf, tien minuten voor de voorgeschreven sluitingstijd, moest de stekker er echt uit.

Cultuur kreeg de grootste klappen tijdens de afgelopen lockdowns en ergerlijk waren de mensen die daar geen moer om gaven. Is cultuur – muziek, kunst, dans, literatuur, enzovoort – niet de bezegeling van een beschaving? Gelukkig lijkt het of de gretigheid naar live muziek groter is dan ooit, sinds ik in Dizzy vanaf half september weer muziek mag programmeren. Alle avonden worden goed bezocht en bands vol enthousiasme ontvangen door een gemêleerd publiek van jong en oud. Misschien is men ook wel bang dat het ieder moment weer afgelopen kan zijn, schrijf ik aan de vooravond van een nieuwe persconferentie die streng en berispend van toon dreigt te worden.

Gisteravond speelde ik, voor het eerst sinds de lockdowns weer met mijn band Spasmodique en ook dat voelde goed. Het ging om een verzet concert in de Utrechtse club Db’s dat eigenlijk in februari had moeten plaatsvinden. Spasmodique – we noemen het voor het gemak altijd een underground- of cultband – bestaat al lang en heeft een selectief, maar trouw publiek. De kern van onze fans kennen we inmiddels persoonlijk of van gezicht en ook onderling tussen hen zijn er vriendschappen gegroeid. Zo is Spasmodique in feite een cultuur geworden.

Toen we rond negen uur het podium betraden – nerveus na zolang niet gespeeld te hebben – stonden ze er weer allemaal en uit het hele land gekomen: de man die ons al volgt sinds de jaren 80 met zijn twee dochters die toen nog niet eens geboren waren, het stel dat samen dansend helemaal opgaat in onze muziek, de man die alles meezingt terwijl hij traag met zijn hoofd meebeweegt op het ritme…

Na het optreden – dat hier en daar bibberig verliep – was het een gezellige boel in de bar: ‘Hey!’ ‘Ha!’ ‘Lang niet gezien man.’ ‘Hoe ben je de afgelopen anderhalf jaar doorgekomen?’ ‘Te gek dat jullie … speelden.’ We gingen op de foto en er werd gedronken en gekletst totdat de bar rond twaalven leegliep. In de wereld van cultuur is het weer goed vertoeven.

Mark Ritsema
Medewerker Muziekweb, journalist, muziekprogrammeur, artiest

Een muziekleven 2: Heet, wrang en zoet

De week van Mark Ritsema