Eindjes knopen

Ik heb nog geen verslag geschreven van dat beoordelingsgesprek, er is nog een collega van een andere omroep die op een telefoontje wacht en oh ja, die extra programma’s die we in de kerstperiode maken, daar moet ik ook echt nog naar kijken.
Ik vind dat lastig, om te genieten van vrije dagen als er nog losse eindjes zijn. En de afgelopen week was er gewoon te weinig tijd, er waren te veel bijzonderheden. Vroeger wonnen de losse eindjes het meestal, maar schade en schande hebben mij geleerd de laptop toch dicht te laten. Er gaat niemand dood als je het maandag doet, denk ik dan in een poging mijn onrust weg te relativeren, je bent geen chirurg.

Op het tikken van dit stukje na lukt het gelukkig om de prioriteit vandaag bij mezelf, mijn gezin en bij vrij zijn te leggen. Behalve dan dat schuine oog op mijn telefoon. Morgen is het namelijk zo ver, dan rijd ik naar Rozet in Arnhem voor Het Groot Dictee. Dat voelt niet als werken, dat is een soort uitje waar je dan ook heel veel collega’s ziet. Maar het is ook niet hetzelfde als vrij zijn. 

We hebben er een jaar naar toe geleefd en ik bespeur ook wel enige zenuwen. Die deel ik dan ook met de producer die dat herkent en we lachen ze samen weg. Acht bossen bloemen zijn echt genoeg en het lettertype op de informatiekaartjes is heus leesbaar. Ik merk dat mijn worsteling met de losse eindjes daarmee ook verdwijnt. Het weekend is al kort, het zijn al drukke tijden, dus nu echt ontspannen. Ik ga lekker sporten en dan de sauna in, aju!

Ellen Hollemans
Eindredacteur Radio 1 KRO-NCRV