Het vervolg

Teken aan de wand natuurlijk. De toenmalige televisiebobo’s begonnen hun interesse in het liedjesfestijn te verliezen. In 1975 zorgde Teach-In voor een kleine opleving. Maar ingewikkelde jureringen, zogenaamde deskundigenjury’s en steeds meer vingertjes in de pap van de muziekindustrie, hielpen geen moedertje lief. Iedereen in de branche meende te weten hoe het moest, maar een breed gedragen nationaal gevoel wilde op een zaaibed van commerciële belangen en haantjesgekukeleku niet meer uitbundig bloeien.

In 1986, op een International Design Congres in Keulen, vroeg chef design van RTE Dublin, Alpho O’Reilly, zich af hoeveel mensen nog naar die twee uur (!) durende weerzinwekkende liedjes zouden kijken als er niet de briljante vormgeving zou zijn geweest van Roland de Groot. In zijn ogen was het kijkspel belangrijker geworden dan het zangspel. En daarin stond hij niet alleen. Vanaf de jaren negentig was de belangstelling voor het ESF tanende. Italië, met het San Remo Festival de grondlegger van het Eurovisie Songfestival, trok zich helemaal terug en bleef dertien jaar weg.

In Nederland werd door Cornald Maas en Paul de Leeuw met tomeloze wil en energie gewerkt aan de herrijzenis van Lazarus. Die gepassioneerdheid leidde niet tot internationaal succes, maar wel werd het festival steeds meer hartstochtelijk omarmd en gemonopoliseerd door de gay scene.
Dieptepunt uit die periode is toch wel de internationale deelname geweest van, o ironie, drie dikke knorretjes onder de naam Toppers. Ondanks het uitblijven van successen hielden Cornald en Paul de vlam in de fakkel en met Anouk kwam in 2013 het keerpunt van hun geloof, hoop en vertrouwen.

Bob Rooyens
Regisseur-producent-auteur