Irritatie en inspiratie

Een knappe, levensluchtige studente kijkt via een laatst genomen selfie verregend de wereld in. Het nieuws komt zeker binnen, maar doet tegelijkertijd het besef doordringen dat we hier op de kazerne in Grave in één grote bubbel leven. Een Utopiaanse minimaatschappij nabootsen met 50 stoppende rokers die dag en nacht dicht op elkaar leven. En dat geeft af en toe naast de ontwenningsverschijnselen van het roken zelf, uiteraard ook de nodige irritatie.

Terwijl de montages vanuit het STOP-huis er voor diverse media op verschillende tijden uit moeten, zijn tijdens een eventproductie altijd de nodige spontaan opkomende brandjes die per direct geblust moeten worden. Zo is er om de stoppers te verrassen bezoek geregeld, maar kan niet iedereen dit waarderen. Waar de een een oude moeder opgetogen door de slaapzaal loodst om haar hoogstpersoonlijke twee vierkante meter privacy te tonen, loopt een ander huilend een stil plekje te zoeken omdat zijn bezoek wegens een verbroken relatie is uitgebleven. Met de kinderen welteverstaan. En dan doen de opgetogen gezichtjes van andermans kinderen zeer. Twee kandidaten worden ervan verdacht toch stiekem gerookt te hebben. Een sigaret, hen aangeboden door asielzoekers uit het aangrenzende pand, zo willen ze ons doen geloven. Een in de haast afgenomen koolmonoxidetest toont dit echter niet aan. Saved by the bell…

Olcay Gulsen komt langs om de stoppers een hart onder de riem te steken en haar eigen levensverhaal als knokker die juist door dit knokken veel bereikte, te delen. Ze denkt dat stoppers succesvoller kunnen zijn dan rokers. Jawel, ook zijzelf sinds ze niet langer vastzit aan alle rookmomenten die ze gedurende de dag voor minstens dertig sigaretten moest inplannen. Wat een warme, inspirerende en bovenal verbindende vrouw is dit!

Michael, die vandaag op afhaken staat, krijgt van Olcay persoonlijk nog de nodige peptalk en: blijft. Een bekende artiest komt aansluitend langs zonder dat ik er veel van meekrijg. Kandidaten en hun beslommeringen gaan wel voor als er daadwerkelijk iets met hen aan de hand is en instant beslissingen moeten worden genomen. Nog niet koud uit de douche blijkt dat een deelneemster is aangesproken op haar harde stem en dat nogal persoonlijk opneemt.

Ook ontstaan er, net als op de basisschool, bepaalde groepjes. En daar hoort de een wel bij, de ander niet. Het is keihard en triggert oude jeugdtrauma’s, zo blijkt. Een kandidaat gaat welhaast zijn bezoek achterna omdat de primitieve omstandigheden in de kazerne lastig met een handicap te combineren blijken. Maar: het roken wil hij wel definitief achter zich laten, we gaan het zien.

Naast de lopende zaken, vragen ook abstracter onderwerpen aandacht in plaats van uitstel. De laatste hand aan een prikkelend format leggen, de begroting voor een live programma finalizen, samen met inhoudelijke line-up naar de omroep sturen. En: niet te vergeten maar ernstig in het gedrang hier, de kinderen bellen.

Aangezien beide ouders van onze kinderen van de vloer zijn, past oma al dagen op, wat mij regelmatig tot grote dankbaarheid stemt. Een huishouden met drie jongens van 11, 13 en 15 jaar inclusief vele voetbalverplichtingen en bezwete tenues, een grote labradoodle die uit wil, koken en boodschappen voor een stel vaak uitgehongerde pubers: ga er maar aan staan. Terwijl oma 1 continue het huishouden runt, overhoort oma 2, driehonderd meter verderop wonend, de kinderen.

En ik? Ik verheug me er nu alweer op dat ik komende zaterdag eindelijk weer mag schreeuwen en fluiten langs de lijn. Want fanatiek dat zijn we als het om voetbal gaat in dit gezin. Slap ouwehoeren met sommige inmiddels echt bevriende ouders, een verhoogde hartslag krijgen als de wedstrijd echt ergens om gaat: het ontspant en relativeert mijn dagelijkse televisieleven als geen ander.

Ellen Danhof
Managing director LND Media