Koffietijd

Ze zijn uit mijn leven. De drie dames en die twee heren, die met zoveel enthousiasme iedere ochtend weer opnieuw hun uiterst best deden om het programma te presenteren. Soms kon je ze natuurlijk wel achter het behang plakken, maar dat waren de uitzonderingen. Dan had er een slecht geslapen of was ergens een kleine irritatie langs gekomen. Vrijwel altijd kon ik ze alleen maar met bewondering voor mijn camera’s gadeslaan en aanhoren.

Loretta, die helaas bijna altijd gelijk had in de discussies, Pernille, zo anders, maar heel gedreven en professioneel. Quinty met haar bruisende energie en pracht, Vivian met haar heerlijke onbezonnenheid en spontaniteit, Patrick, de grote ontdekking van de laatste jaren en London, de originele kok, de waardige opvolger van Casper. Ook bij het zien van het eten, dat London bereidde, liep het water mij tijdens het regisseren in de mond.

Ik mis ze.
En ik begrijp er nog steeds niets van. Zo’n mooi merk, zo’n prettig televisieprogramma. En er is niets wat er maar aan kan tippen voor in de plaats gekomen. Ik hoop maar dat iedereen ergens anders een fijne plek vindt.
Maar net zo goed merk ik dat ik een hele grote groep studiomedewerkers mis. De cameragroep was best groot, en de audio werd door een handjevol technici gedaan. Zo ook het licht. Iedere dag weer, en iedere dag hetzelfde programma, maar… nooit hetzelfde.  Niemand kon routineus achterover leunen en voortdurend was er creatieve input nodig. Uiteraard werd Koffietijd door EMG ook als opleidingsprogramma gebruikt. Regelmatig stroomde naast de oude rotten nieuwe, verse jeugd naar binnen. En gelukkig stuurden die ouwe rotten driftig bij.

Tot aan de laatste uitzendingen werden er nog nieuwe prestatieplekjes gevonden en geen moeite, vooral bij het licht, was te groot om in de beperkte tijd voor tien uur alles toch nog voor elkaar te krijgen.
Ik realiseer me weer dat dit een van de redenen is waarom ik niet van plan ben na te denken over pensionering. Behalve het werk zijn al die mensen, al die collega’s zo’n groot deel van mijn leven. Zo lang mogelijk mee blijven doen in de media is voor mij van levensbelang. Ook al moet je op je woorden passen, mag je je niet meer door emotie, enthousiasme of frustratie laten meeslepen.

Bij Quinty kon ik nog wel eens laten merken hoe mooi en stralend zij voor de camera verscheen. De regie zat in Hilversum en de studio in Amsterdam en alle communicatie ging dus via het oortje. Als ik dan zei hoe mooi of aantrekkelijk ze er uitzag, begon ze te glimmen en met nog meer zelfvertrouwen opende zij dan het programma.

Maar er luistert altijd wel iemand mee in de intercom en er is er ook altijd wel een die achterdochtig is of gewoon geen idee heeft wat er allemaal gebeurt. Dit soort teksten worden dan taboe, er wordt anoniem geklaagd en de leidinggevenden zijn er als de kippen bij om het bestraffende vingertje op te heffen.
Dus maakten Quinty en ik het laatste jaar een bijzonder afspraak. Als zij voor de camera verscheen, riep ik in haar oortje: “Wat zie je er weer ongelofelijk intelligent uit.” Zij knipoogde terug, haalde diep adem en … straalde.

Jos Budie, televisieregisseur
Zoon van Jo Budie, orkestleider
Broer van Henny Budie, televisieregisseur
Zwager van Gitty Budie, Studio Sport regieassistente
Oom van Donald Budie, televisieregisseur en Michael Budie, video-editor
Getrouwd met Xandra Budie, gedelegeerd producent bij ITV
Vader van Jeroen Budie, televisieregisseur