Lang zal Nouri leven

Vorige week donderdagavond dus, ben ik met nog twee miljoen anderen getuige van de adembenemende publieke wederopstanding van de door een hartstilstand getroffen jonge voetballer Abdelhak Nouri die vervolgens langdurig in coma raakt. In een naakte setting die spot met alle tv-wetten zitten vader Nouri, twee zoons, drie voetbalvrienden, de zaakwaarnemer, tafelheer Humberto Tan en presentator Matthijs van Nieuwkerk. Op de achtergrond wachten Ali B. en Douwe Bob op hun beurt om kort en ingetogen te zingen voor Nouri. Emoties liggen op de tast.

Ik durf dan nog niet te denken dat thuis in Amsterdam-West de hoofdpersoon misschien naar de televisie kijkt, omringd door zijn zusjes en zijn moeder. Maar tijdens de uitzending onthult Nouri’s broer dat Appie sinds kort communiceert. Door het optrekken van een wenkbrauw geeft hij signalen van goedkeuring of afkeuring. Ja en nee. Zoals de hoofdpersoon in de film The Diving Bell and the Butterfly (regie: Julian Schnabel, 2007) uiteindelijk door het knipperen met zijn linkeroog een heel boek dicteert. Letter voor letter, woord voor woord.

Ik zit te janken voor de televisie. Nouri leeft. Matthijs, die als rots in de branding overeind moet blijven, vecht ook met zijn emoties. De regie bespaart ons heel kies zijn betraande ogen, Humberto Tan bevraagt zijn pijn. We horen Matthijs met dunne stem zeggen: “Vader…, broers…, vrienden…”
Dan herpakt hij zich. Trekt alle registers open en bespeelt virtuoos elke hoek van de sobere studio. Scherp luisterend, perfect timend, kritisch, ritmisch, invoelend. Als gedoodverfde winnaar van de Sonja Barend Award 2020 voor het beste televisie-interview toont Van Nieuwkerk de oogst van vijftien jaar dagelijks balanceren op het slappe koord dat DWDD heet.

De volgende dag lees ik in de internationale pers het nieuws van Nouri’s renaissance terug: Nouri’s brother Abderrahim told Dutch TV show ‘The World Keeps Turning’: “It’s going well with Appie, but what is good? He’s awake, he sleeps, he eats, he burps but he doesn’t get out of bed. In good moments there is a form of communication where he moves his eyebrows but he can’t keep it up for long.” Nouri’s father Mohammed added: “For sure we believe in a miracle, this is a tough test for us but we will continue to do our best.”
Vandaag viert Nouri zijn 23ste verjaardag in Amsterdam-West.

Dirk Jan Roeleven
Documentairemaker/eindredacteur/schrijver