Lara Rense

Zeven jaar geleden kwam ik haar tegen. Het was koud, het was december en het was liefde op het eerste gezicht. Haar warmte, enthousiasme, openheid… Wat een vrouw! Ze was charmant, ze stelde zich open. Het was fijn om van alles met haar te delen. Ze gaf me een goed gevoel over mezelf. Ik vond ons ook prachtig samen. Zoals we elkaar aanvulden en op nieuwe ideeën kwamen. Het was precies goed. “Vraag; Hoe is dat zo geworden; Van altijd komen slapen; Tot nooit meer willen zien?” (Herzberg, J.)

De verandering vond geleidelijk plaats in de vrouw die me verleidde. Haar naam is Twitter. Ze begon onbetrouwbaar gedrag te vertonen. Ik heb haar wel eens een verraderlijke deeltjesversneller genoemd. Geen magnetische velden en elementaire deeltjes, maar de kracht van miljoenen tweeps die op een mondiaal dorpsplein korte berichten delen. Ze gaan snel van oor tot oor. Ook berichten die niet kloppen, reizen in rap tempo van de ene naar de andere twitteraar. Maar goed, daar kon ik nog wel mee omgaan. Het was een kwestie van beheersing. Get it fast, but first get it right.

Ik vond het pas ingewikkeld toen Twitter begon te vuilbekken. Eerst behoedzaam, zonder krachttermen. Maar dat omzichtige schelden ging over in hardvochtig verwensen. Wrede zinnen, woest getypt door anonieme lafbekjes of mannen achter een pseudoniem. Het was vrijwel nooit een vrouw. Tenminste dat denk ik.

En nu? Ik weet het soms ook niet meer. Wat moet ik in godsnaam met die kwetsende taal? Zal ik net zoals mijn hoofdredacteur stoppen met Twitter? “Twitter is, als verspreider van nieuws en als volstrekt open platform, een briljante toevoeging en als NOS zullen we het ook zeker blijven gebruiken, maar voor mijzelf is het te vaak te plat, te naar binnen gericht, te beledigend en te zinloos.” (Gelauff, M. Broadcast Magazine, 12 januari 2016)

Sociale netwerken lopen over van de selfies en de schofferingen. Het is de opgestoken middelvinger naar de wereld om ons heen. We zijn boos. We zijn met onszelf bezig. En iemand moet het ontgelden. Er gaat veel vuil in de mens schuil. “Mannen die na het afwassen naar een hobbyhoekje gaan om daar een uurtje verwensingen te gaan zitten typen. U vraagt zich misschien af: wat kan het kwaad?” (Van Rossum, M.) Ja, het kan kwaad. Barbertje moet hangen. Iemand is Barbertje en niemand is beschermd. Daarom denk ik ook regelmatig, ik kap met deze waanzin. Maar toch… dit jaar heb ik opnieuw besloten te blijven. Twitter heeft naast een duistere ook een lichte en liefdevolle kant. En die balans slaat voor mij nog steeds door naar het voordeel van de twijfel. Het is soms gewoon een weldadig dorpscafé. En zeg nou eerlijk… daar neem je ook niet iedere dronkenlap serieus. “Not every insult requires a response.” (Whitlock, L. Boardwalk Empire). Het zou wel fijn zijn als we in het café wat beter op elkaar letten, het voor elkaar opnemen en af en toe zo’n dronkenlap het gat van de deur wijzen.

Lara Rense (op Twitter: @laradio)
Presentator @nieuwsenco op @nporadio1