Met je kop op tv

Terwijl ik me de afgelopen maanden allesbehalve fit voelde, moest ik presteren, glimlachen, stralen, altijd kunnen draaien en gewoon m’n best doen. Een ‘off day’ kan ik me niet permitteren. Nooit. Ik ben nu eenmaal met m’n kop op tv. En op tv zie je alles.

Dat was allemaal niet zo heel moeilijk tot het afgelopen jaar waarin ik in een IVF-traject zat. ICSI om precies te zijn. Dat betekent dat ze een zaadcel in een eicel injecteren en vervolgens in de baarmoeder schieten in de hoop dat ‘ie blijft zitten. Dus dat ik ‘s avonds laat na een uitgelopen draaidag met flinke haast naar huis reed om een hormooninjectie in m’n buik te zetten, zie je niet terug in mijn programma’s.

En met de meest gekke smoesjes heb ik geprobeerd bloedprikken, inwendige echo’s en puncties tussen, voor en na draaidagen te plannen. Je wilt niet weten hoe, maar ik deed het. Totdat ik moest optreden in een live uitzending van Zapplive.

Tot mijn grote vreugde was ik er die week achter gekomen dat ik voor het eerst in m’n leven zwanger bleek te zijn. Ik liep op wolkjes. Toen ik vlak voor de uitzending snel naar de wc ging, was het ineens foute boel. De wc vol met bloed. Een miskraam dus. Dikke tranen, m’n man appen, die op dat moment in het buitenland zat, met collega’s in 1 auto zat en niet kon bellen, kak, kak, kak.

En toen de opnameleider. Waar Anne-Mar bleef. We gingen live. Ik kon niet meer op de wc blijven. Toen ik de kleedkamer in liep, vroeg de eindredacteur meteen wat er met me aan de hand was. Ik keek in de spiegel. Dikke rode ogen en een opgezet hoofd zoals je er als kind uitzag als je écht gehuild had.

Ik verzon dat ik net ‘een heel pijnlijk telefoontje had gehad’. De visagiste lapte me in anderhalve minuut op, meer tijd was er helaas niet, om vervolgens achter de opnameleider aan te rennen, die inmiddels een behoorlijk hoge bloeddruk van me had gekregen. Sorry nog daarvoor.

Het was de bedoeling om met de collectebussen vol met geld al rinkelend de show binnen te komen rennen. Het was feest. We hadden heel veel geld opgehaald voor de koala’s in de brandende bossen van Australië. Ik had een echt ‘The show must go on’ momentje. En flink ook.

M’n eindredacteur appte na de uitzending ‘Leuk! Goed gedaan. En wat zag je er weer lekker stralend uit!’ Mooi. Niemand heeft het gezien. Gelukkig loop ik inmiddels weer op wolkjes. Ik ben zwanger! Al zestien weken onderweg en ik heb goede hoop dat het dit keer goed gaat! Mocht je denken, wat ziet zij er de laatste tijd opgezwollen uit, dan weet je waar het door komt. Wij presentatoren zijn ook net mensen. 🙂

Anne-Mar Zwart
Presentator voor EO en NPO