Practice what you preach

Dagelijks krijg ik DM’s via Instagram van kinderen die hun verhaal met me delen of m’n hulp vragen. Ik maak namelijk samen met EO en Skyhigh al vijf jaar lang het jaarlijks terugkerende programma Anti Pest Club. Een week lang zijn we elke dag te zien in de landelijke Week Tegen Pesten met een aflevering waarin ik pesten bespreekbaar probeer te maken. Elkaar beschuldigen is niet de oplossing, dus we noemen geen namen.

Ik laat ze juist met elkaar bespreken hoe ze voortaan wél met elkaar willen omgaan en ik daag ze uit om zelf met ideeën te komen. Ik denk dat veel pestprotocollen niet werken, omdat ze aan ze worden voorgelezen. Fout. Zo voelen ze zich nooit eigenaar van het plan en dat is zonde. Kinderen kunnen elkaar namelijk een hoop ellende bezorgen. Ze maken elkaar uit voor kuthoer, homo en kankerkind. Soms hebben ze niet eens in de gaten wat dat met een ander doet. Ik maak dit programma daarom vanaf dag 1 met hart en ziel.

Het viel me vorig jaar op dat klasgenootjes zo weinig weten van elkaar. Ze weten niet waar de ander woont en of ze broers en zussen hebben… en dat is jammer. Als je elkaar namelijk beter kent, ontstaat er meer respect en zijn we eerder geneigd het voor elkaar op te nemen.

Dat geldt voor volwassenen ook. Ik zie het in ons vak ook gebeuren. Wat weet je eigenlijk van je collega’s? Op draaidagen zijn de teams vaak groot en we werken tegenwoordig veel korter samen dan vroeger. Dat doet iets met de kwaliteit van onze relaties. Het wordt vluchtiger, soms kennen we na een draaidag elkaars naam niet eens en een stagiaire is al helemaal niet degene die een beetje belangstelling krijgt tijdens de lunch.

Gelukkig werk ik vaak in teams waar het wel goed gaat. Toch is het opvallend dat als ik me aan iedereen voorstel op een draaidag, ik achteraf hoor dat dat niet altijd gebeurt. Een stagiaire schrikt regelmatig als ik hem ineens bij zijn (correcte) naam noem. Dat is ergens heel geestig, maar ook wel een beetje schrijnend.

Begrijp me niet verkeerd; ik wil hier geen heilig boontje lijken. Ik praat ook wel eens met de UP, omdat dat misschien handig is voor m’n netwerk en dan vraag ik niet aan de stagiaire hoe zij haar dag beleefd heeft. Ik denk alleen dat hetgeen wij aan kinderen proberen bij te brengen, we vaak genoeg zelf weleens vergeten. Maar goed, gelukkig gaan wij niet zoals kinderen elkaar te lijf met geslepen potloden…

Anne-Mar Zwart
Presentator voor EO en NPO