Prijzenregen

Tegelijkertijd opent hij de ogen van velen: ook dit is Nederland, bij ons allen om de hoek. Mensen die zonder ook maar iets van steun, kansen, werk, liefde, aandacht, een plek om te bestaan, moeten leven. Aangrijpend, angstig dichtbij, persoonlijk, urgent en actueel. Een relevant probleem bovendien. In nog geen zeven jaar tijd verdubbelde het aantal daklozen in Nederland bijna, van 17.000 naar ruim 30.000.

Bij RTL 4 waren we al twee jaar daarvoor dit thema aan het researchen. Praten met instanties, hulpverleners, daklozen, kijken hoe we deze problematiek het best onder de aandacht konden brengen en vooral ook een methode vinden die (een aantal ) daklozen weer op weg zouden kunnen helpen.

Geïnspireerd ook door onderzoeken en resultaten in grote steden uit het buitenland, waarbij een heel specifiek geldbedrag ter beschikking werd gesteld om iets van een begin te kunnen maken. En toen kwam Beau. Net weer teruggehaald naar RTL, waar hij eigenlijk hoorde, vond ik. En Beau was met exact hetzelfde onderwerp bezig. Het had hem gegrepen, hij wilde er alles van en over weten, sprak iedereen, en maakte een eigen plan. The Amsterdam Project. Toeval bestaat niet.

Toeval bestaat niet, geluk soms wel. Of timing. Allemaal slechts woorden. Meestal ook achteraf gebruikt om gelijk te krijgen, zelfs aan te tonen. Want Beau won dit jaar alle prijzen die er te winnen vallen, mede door dit programma. En door de richting die hij, naast het hem al bekende Boulevard, bewust opzocht.

Het leverde hem ook Five Days Inside op, en daarmee de Gouden Televizier-Ring. Die zag niemand aankomen. Juist dat is zo leuk aan de grootste tv publieksprijs van Nederland, dat wel elk jaar weer een vreselijk tv programma oplevert. Maar ook daarover niet getreurd, er wordt door hetzelfde publiek dat stemt, massaal naar gekeken.

Mijn voordeel als werkeloze tv medewerker was dat ik dit jaar geen acte de présence hoefde te geven. Ik had er niets te zoeken, geen functie, en zo werd mij een uur wachten (op mijn prachtige vrouw die dan duizend maal gefotografeerd wordt) op de rode loper bespaard. En kauwgom kauwen om die bijna anderhalf uur live door te komen. Toch genoot ik deze avond des te meer en op gepaste afstand. Beau, dat open, vrolijke en nerveuze gezicht, zijn vrouw, en hun ontwapenende en welbespraakte kinderen. Daar kon zelfs het unieke Luizenmoeder niet tegenop.

Wat ik er vooral van leerde, is dat tv maken zo mooi en tevens onvoorspelbaar is en blijft. Net als de waardering die het programma, de presentator, producent, dan wel zender(baas) krijgt. Bij het zien van de eerste aflevering van The Amsterdam Project keek ik collega Ellen Meijerse aan die dit project met hart en ziel twee jaar lang had begeleid en mede opgezet.

Mijn conclusie was: prachtige tv, heerlijk aan de trage kant zelfs waardoor de verhalen zo goed de ruimte kregen om verteld te worden. Maarrrrr, zitten mensen daarop te wachten, sluiten we niet liever onze ogen en nemen/hebben we er wel de tijd voor of klikken we meteen weg bij gebrek aan een directe oplossing? Twijfel dus, niet over de inhoud, die was overduidelijk goed, maar willen mensen dit?

We zullen het nooit vooraf weten. Vooral dat leerde ik, ondanks 25 jaar ervaring. En juist dat maakt het zo leuk. Vooral voor Beau, die afgeschreven als hij dikwijls was, door dezelfde criticasters weer op het schild werd gehesen. Omroepman 2018, Televizier-Ring, Zilveren Ster, Nipkow-nominatie… Het kan verkeren. Gelukkig maar.

Erland Galjaard
Voormalig programmadirecteur RTL