Rob Trip

Weerman Peter Kuipers Munneke stond naast me en sprak wijze woorden. “Zo’n studio”, zei hij, “is maar koud en leeg. Hier zie je voor hoeveel mensen je het eigenlijk doet.” We stonden – met heel veel andere NOS-collega’s – op het Festival van het Nieuws, eerder deze maand. Een soort open dag van de NOS, waarmee we al onze jubilea vierden. Het televisie-journaal zestig, Met het Oog op Morgen veertig en het Jeugdjournaal 35 jaar. De opkomst was overweldigend. Hier voelde je nog eens echt dat je bij een massa medium werkt.

Zo’n zeven jaar geleden had ik ook zo’n ervaring. Ik stopte bij het NOS Radio 1 Journaal als ochtendpresentator. Er waren luisteraars die ontroostbaar waren, tot mijn stomme verbazing. (“Hoe moet dat nou, ik op weg naar mijn werk, en u niet meer op de radio?”) Maar ik had gelijk natuurlijk (“Let u maar eens op, over drie weken weet u niet beter.”). Maar het liet me eindelijk eens goed voelen dat ik iedere dag zomaar binnenkwam, via de radio, in het leven van heel veel mensen.

Kom ze maar eens tegen, de kijkers en de luisteraars. Een paar dagen eerder waren er ook een heleboel, in Tivoli-Vredenburg, waar Het Oog z’n feestje vierde. Ik vond het een warm bad, de mensen die normaal gesproken aan de andere kant van het toestel zitten, of in het geval van Het Oog – vaak – liggen.

Wat ze van ons vinden, van ons programma. Waarom ze luisteren. Waarom ze kijken naar onze tv-programma’s, maar bijvoorbeeld ook: wat ze moeten doen om bij ons te kunnen werken. Ik heb zoveel jonge mensen daarover gesproken rond die jubilea-dagen, dat ik er vrolijk van werd. Moeten we vaker doen, dacht ik, dit soort feestjes vieren.

Later deze week meer over het NOS-congres en de Koning die zich daar – serieus – verontschuldigde voor het protocol.

Rob Trip
Presentator NOS Journaal en NOS Met het Oog op Morgen