Tales From Development Hell

Hoera! Een omroep of streamer (nog altijd in willekeurige volgorde) is helemaal omvergeblazen door de wervelende tekst van het pitchdocument, heeft zich likkebaardend vergaapt aan een prachtig moodboard (wat bij het samenstellen voor minstens negen slaande deuren, vijf boze telefoontjes en drie gelukkig-op-tijd-gewiste-want-onvergeeflijke whatsappjes tussen schrijver en ondergetekende heeft gezorgd) en wil meer van dit.

Met andere woorden: hier is een X bedrag en til het concept maar naar een hoger plan, al dan niet in de vorm van een outline van het eerste seizoen, karakterbijbel en doe er ook nog maar een pilot script bij. Bedenker blij, wij blij en aan de slag.

Nu volgen meestal enkele maanden waarbij pure euforie en gekmakende frustratie elkaar in een hoog tempo afwisselen. Een minutieus opgebouwd plot stort na amper twee sessies als een limbodansende Jenga toren in elkaar, Tsjechovs geweer is al weken zoek en je moet uitkijken of je breekt je nek over alle rode haringen.

Wie trouwens denkt dat het desbetreffende genre invloed heeft op de sfeer, moet ik helaas teleurstellen. Tijdens de ontwikkeling van een comedyserie hebben de schrijver en ik elkaar uren zitten aanstaren alsof we al jaren in een slecht huwelijk zaten en tegen onze zin onze drie maanden durende roadtrip in een camper aan het plannen waren. (Op een bepaald moment kwam de bediening zelf maar de rekening neerleggen.)

En op dit moment broeden we op een meer dan grimmige misdaadserie waarbij tijdens de sessies om de tien minuten wel weer iemand in hysterisch snikken uitbarst. Van het lachen. Kortom, je kan er geen peil op trekken. Linksom of rechtsom is het hoe dan ook één van de allerleukste onderdelen van mijn werk. Er zijn daarentegen ook momenten dat het allemaal wat minder rooskleurig is…

Maarten Koopman
Development Producer bij Fiction Valley

Tales From Development Hell

De week van Maarten Koopman