Tot mij wendde zich

Ze kwamen uit Dubai, waar de man die ik in het gewraakte artikel pijnlijk eerlijk had geportretteerd, een heersende positie bekleedde. Kelder toonde zich oprecht content, want nooit eerder ontving hij juridische dreigementen onder zo’n zwierig briefhoofd. Sowieso vond hij een boze bef altijd voor de journalist pleiten. Immers: als niemand kwaad was, dan was je waarschijnlijk niet ver genoeg gegaan.

Het zal Jort dus vast tevreden stemmen dat er nog altijd met grote regelmaat blafbrieven worden bezorgd. Misschien zelfs wel meer dan ooit. Want ik heb de indruk dat de mensen over wie we schrijven – figuren die niet snel wakker liggen van een bonnetje meer of minder – zich steeds vaker tot een advocaat wenden. Ook om futiliteiten aan te kaarten. Zo meende laatst iemand dat het nodig was ons via zijn raadsman aangetekend te berichten dat hij er niet van gediend was ‘op infantiele wijze zeer bespottelijk’ te worden gemaakt. Ironie is duidelijk niet aan iedereen besteed.

Toen ik gisteren stilstond bij de Internationale Dag van de Persvrijheid, realiseerde ik me hoe prettig het dan ook is dat we volledig worden gesteund door onze Amerikaanse moeder Hearst. Die pakt zonder morren alle gepeperde rekeningen op die onze huismeester stuurt. Bijzonder, want juridische bijstand drukt bij andere mediaorganisaties vaak wel op het budget.

Daardoor worden eerder knievallen gemaakt, en gaan redacteuren soms zelf over tot het toepassen van zelfcensuur. In een tijd waarin Nederland in het overzicht van landen waarin journalisten in alle vrijheid kunnen opereren, blijkt te zijn gekelderd naar de 28e plek, is dat uiteraard wel het laatste dat we moeten willen.

Paul van Riessen
Hoofdredacteur Quote

Foto: Frank Ruiter