Wat een afscheid

En dat gezongen op de melodie René Schuurmans’ Laat de zon in je hart door het complete IDTV-personeel dat op dat moment niet aan het draaien, monteren of reizen was. Indrukwekkend.

‘Oh, Ellen, je zit in ons hart,
Je was er voor iedereen
Je wordt niet vergeten
Maar avonturen wachten’

Ik hou ervan om anderen in het zonnetje te zetten, maar zelf in de IDTV-huiskamer staan en door zoveel mensen worden toegezongen, dat is toch wel wat anders. Maar léuk. Lief! En jezelf doen beseffen dat deze mensen ook echt in jouw hart zitten, ja!

Een speech van de baas in pak, managing director Michel Nillesen, met een presentatiekaartje ‘omdat ik toch echt niks wil vergeten’. Het is van een zorgvuldigheid waar ik instant verlegen van word. Als ik in de middag voor de mensen die als gedelegeerd producent direct onder mij vielen en onze stafmensen nog een persoonlijk kaartje schrijf, besef ik bij Michel dat ik naast zijn support -Michel staat voor zijn mensen- zijn droge humor misschien nog wel het meest ga missen. Gewoon een grap waarmee ik mezelf kan relativeren. Of wij anderen waarna we weer vol vuur doorgaan met het produceren dat anno nu voor producenten energiegevend, maar soms ook uitdagend is.

Creatief directeur Jasper Hoogendoorn bedankt mij en ik hem. Hij is een van de meest creatieve mensen die ik ken en dat wordt inmiddels ver buiten onze landsgrenzen opgemerkt. Jasper haalde mij een kleine drie jaar geleden naar IDTV en ooit namen we samen afscheid bij een publieke omroep. Aangezien onze wereld bijzonder klein is, weet ik zeker dat ik ook hem blijf zien.

Op tafel staan drie grote manden. Iemand, vast mijn directe en dierbare collega Linda Kramer, heeft verzonnen dat elk personeelslid zelf naar de Kringloop moest om -I love art en vintage- voor mij een heel eigen cadeautje met tekst in deze mand te regelen. Dat is gelukt. De cadeautjes zijn stuk voor stuk persoonlijk, origineel en brachten de koper soms voor het eerst naar hun plaatselijke duurzaamheidsstek. Het topstuk is, naast een handgemaakte krant van mijn collega’s op De Rijdende Rechter, Ondertussen aan de Hofvijver en Bed and Breakfast een oude grijze telefoon. Zo eentje die vroeger bij je thuis stond. Of in mijn geval aan de muur hing en waarop ik na schooltijd minimaal een uur met vriendinnen belde die ik die dag al zo’n zes uur had gezien. De koper, onze financiële man Frank Wennekes, glundert van trots als ie vertelt dat ik deze telefoon pas thuis mag opnemen en dán zijn persoonlijke bericht aan mij ga horen.

Eenmaal thuis pak ik zijn telefoon uit de mand. Als ik opneem hoor ik: ‘Lieve Ellen, je spreekt met Frank. Zoals je weet heb ik een doktershandschrift, vandaar dit PTT-bericht. Ik wil je onwijs bedanken voor de mooie, waardevolle tijd. Zoals afgesproken, blijven wij contact houden, maar om hier zeker van te zijn deze vintage telefoon. Het ga je goed topper. Groetjes Frank.’ Op de draaischijf prijkt zijn naam een ding is zeker. Deze telefoon gaat, met alle andere unieke exemplaren van dierbare collega’s thuis de vitrinekast in. De tijd, de toewijding van collega’s in het zoeken van een uniek cadeau steken, past bij een mooie plek in deze ‘levenskast’. Een plek vol waardevolle herinneringen die samen het leven van mij, mijn man Martijn en onze drie zonen nogal de moeite waard maken. Dankbaar voor deze ontroerend mooie dag rol ik mijn bed in.

Ellen Danhof
Content consultant & board advisor Frankly Ellen