We zijn het allemaal ooit geweest…
Vorige week vierde onze nieuwe AV-stagiair Daan zijn verjaardag. In zijn eerste week viel meteen zijn verjaardag. Met z’n allen staan we rond de gebaksdozen van de HEMA en feliciteren hem. Ik stel hem een standaardvraag, waarop ik een voorspelbaar antwoord krijg. ‘Hoe oud ben je geworden?’, ‘17’ antwoordt hij.
Niets geks zou je zeggen. We vieren zijn leven. Maar van binnen sterf ik een beetje. Opeens wordt pijnlijk duidelijk dat ik echt niet meer zo jong ben. Volgend jaar word ik 30. En van stagiair ben ik inmiddels doorgegroeid naar stagebegeleider. Wat is er in de tussentijd in vredesnaam gebeurd bedenk ik me, terwijl ik mijn tompouce in stilte opeet.
Ik weet nog goed hoe ik, niet eens zo gek lang geleden (ik stel me natuurlijk een beetje aan met de oud worden, maar het voelt voor mij wel echt zo) het kantoor van Omroep Brabant binnenloop. Ik word voorgesteld aan mijn begeleider, Pétry Gamers, een gevierd programmamaker die na een carrière in Hilversum via TV8 bij ‘de Omroep’ terecht kwam. Het is twee weken voordat het seizoen van de dagelijkse live talkshow Onder Ons begint en het kleine team is bezig met de voorbereidingen. Reportageseries worden gemonteerd en op ‘de plank’ gelegd. Echt druk is het nog niet, een dagelijkse talkshow vaart toch op het nieuws van de dag en twee weken van tevoren is dat niet te plannen.
Ik zie mezelf daar nog zitten en weet nog goed hoe ik me in die eerste week echt stierlijk verveelde. Als ik op vrijdag echt niet weet wat ik moet doen vraag ik aan producer Jessie of ik een camjo-camera mag meenemen. Ik rij naar Strijp-S en bluf me daar naar binnen onder het mom van ‘ik werk bij Omroep Brabant.’ Ik begin wat dingen op te nemen en interview wat ondernemers. Ik doe werkelijk alles fout. Ik verwar de ND-filters met de gain-knop (waardoor alle beelden donker en korrelig zijn), laat het statief in de auto liggen (ik moest al zo veel sjouwen) en vergeet de namen van de mensen die ik spreek op te schrijven. Terug op de redactie verveel ik me nog steeds en begin ik te monteren, gewoon om te oefenen.
Wanneer we twee weken later starten met de show verveel ik me niet meer. Ik voel me thuis op de redactie en ben vooral bezig met actuele gasten regelen voor de show. Wanneer op woensdag een actueel item uitvalt zegt Pétry opeens ‘maar Maurits jij hebt toch nog een item op de plank liggen?’ Ik probeer eronder uit te komen, maar dat heeft bij Pétry geen zin. Zenuwachtig lopen we samen naar de edit set. Mijn lijf stoot in drie-en-een-halve minuut net zoveel zweet uit als een marathonloper tijdens een dubbele marathon. ‘Niet slecht hoor’ zegt Petry als hij op de spatiebalk drukt. Maar volgende keer wel een lampje meenemen. Hij pakt de muis en begint te slepen. De opening is goed, maar ik zou dat stukje hier plaatsen, hier ruimte voor een voice over. Heb je nog exterieur shots? Samen bouwen we het item op en wonderwel zit het die avond in de uitzending. Ik schaam me nog een beetje, maar het is een begin.
De maanden daarna krijg ik de beste opleiding die ik ooit heb gehad. Dingen die je niet kan leren op school. Intern leidt Pétry me op tot camjo-verslaggever. Hij leert me de fijne kneepjes van montage, technische feitjes (‘nooit iets op automaat draaien, je geluid en scherpte altijd handmatig instellen’) maar troost me ook als het desondanks toch mis gaat (‘emotie gaat boven techniek’). Leert me hoe belangrijk voor en nazorg is (altijd even bellen of nog beter op de koffie gaan!) en laat me zien hoe je meer emotie in je verhaal krijgt (hier even een stilte laten vallen).
Dankzij hem ik echt hele mooie dingen mogen maken en groeide ik van camjo door naar ENG-verslaggever. De basis die ik daar toen heb geleerd gebruik ik nog steeds elke dag in mijn werkzaamheden. Hij was in staat om binnen de strakke deadline van een dagelijks programma voor mij een veilig podium te creëren waar ik de ruimte kreeg om te leren.
Terug in de keuken. De tompouce is op. Wat zouden we toch zijn zonder stagiairs bedenk ik me. Ze geven mij als bijna 30er nieuwe energie. Met de lessen van Pétry in mijn hoofd hoop ik anderen te inspireren. En hoop ik dat ze net als ik destijds bij NewBe ook de ruimte en vrijheid voelen om binnen de kaders vooral heel erg je eigen ding te doen. Ben vooral eigenwijs en verveel je soms stierlijk, daar komen de beste dingen uit. Nog vele jaren Daan!
Maurits Spijkerman
Creative Producer NewBe
De week van Maurits Spijkerman
-
ΜaandagDuur, duurder, duurst!
-
DinsdagHelemaal in Breda?!
-
WoensdagFittie in de gym: #Fitgirls
-
DonderdagWe zijn het allemaal ooit geweest…
-
VrijdagIets met slijm