Willibrord

Voor het boek heb ik hem gevolgd in zijn tachtigste levensjaar; zijn ongekende televisie-oeuvre beschreven. En anderen over hem aan het woord gelaten. Van Angela de Jong tot Fons van Westerloo. Van Sven Kockelmann tot René van der Gijp. Hij is een breekbare man vandaag. Het boek dat ik nu afrond, is in zekere zin in doodsnood tot stand gekomen. Ik heb hem in dat jaar zienderogen zien verslechteren. Ik moest het schrijven. Want hij heeft mij altijd gefascineerd. Man met zoveel buitenkant. Maar ook een vriend, die ten diepste verrassend verlegen is, kwetsbaar. Granieten harnas. Gesloten als een oester. Bekend als de bonte hond. Maar wie is hij nou? Wat heeft hem zo maximaal en vlerkerig gedreven?

Deze dag wordt geheel in beslag genomen door de laatste redactie van alles wat ik heb verwoord. Op de komma nauwkeurig. Nog wat laatste foutjes wegwerken. Een enkele zin toevoegen. Een bijzinnetje verwijderen. Een bijvoeglijk naamwoord vervangen. Van een punt een puntkomma maken. Een hele alinea eruit sodemieteren. Schrijven is schrappen. Dat zei Godfried Bomans ooit over zijn vak. Ik wil mij allerminst vergelijken met de magistrale stilist van weleer, maar het klopt, merk ik vandaag. Ik blijf een wat krullerige schrijver, maar her en der heb ik het net iets te bont gemaakt.

Achter de computer voel ik vandaag dat ik een beetje terugkeer naar mijzelf. Ik mag dan actualiteitendier, tv-verslaggever, eindredacteur en presentator zijn geworden, op mijn vijftiende wilde ik dichter worden. Tot een vriendinnetje zei: word dan journalist. Dan verdien je nog wat centen met al die mooischrijverijen van je. In die mooischrijverijen zit ik nu dus nog wat te schrappen. Op weg naar de boeklancering. In het vroegste voorjaar. Willibrord, verlegen vlegel, is de titel. Daaraan ga ik niks meer veranderen.

Fons de Poel
Tv-maker, producent en schrijver