Wrap Party
Met zoveel producties die we draaien, hebben we minstens zoveel wrap party’s deze periode. Met een wrap party mogen cast en crew welverdiend proosten, feesten en dansen als afsluiting van een (veelal) intensieve draaiperiode.
Hoewel ik natuurlijk niet al die maanden heb staan ploeteren op de set, is het leuk, beleefd en collegiaal om even je gezicht te laten zien, wat handen te schudden en weer bijtijds naar huis te gaan. Eigenlijk zoals mijn vader vroeger altijd – tegen beter weten in, uiteraard – tegen mijn moeder zei: “We gaan er niet te vroeg heen en we gaan ook niet als laatste naar huis.”
En dat denk ik dan ook maar altijd. Even hallo zeggen, niet in het middelpunt van de belangstelling gaan staan en al helemaal niet als laatste het licht uitdoen. (Een beetje alsof je de handleiding van een Mogwai krijgt.) En daar gaat het dus altijd verschrikkelijk mis.
Zo ben ik ooit op de after party ván de after party beland. En dat niet alleen. Maar toen vond ik blijkbaar het perfecte moment om mijn pantomine dance-versie van Michael Jackson’s Thriller te laten zien aan een nog relatief grote groep mensen waarvan de meesten geen flauw hadden A) wie ik was en B) wat ik in hemelsnaam stond te doen.
En ja, er circuleren filmpjes van. (Zou je ook exposed kunnen worden vanwege gruwelijk slechte danskwaliteiten?) Om vervolgens de volgende ochtend met waterige ogen en een gortdroge keel mezelf door een Filmfonds-aanvraag deadline te slepen.
Zondag heb ik weer een wrap party. En stiekem ben ik al zachtjes aan het neuriën: “It’s close to midnight and something evil’s lurking in the dark…”
Maarten Koopman
Development Producer bij Fiction Valley