YouTube on Steroïds

Freeclimbers Angela Nikolau en Ivan Beerkus zijn al jaren megasterren op YouTube met hun krankzinnige rooftopping-video’s, waarin ze zonder beveiliging over de randen van kranen, torens en flatgebouwen balanceren. De kijkers komen voor de duizelingwekkende stunts. Regisseur Jeff Zimbalist zag hierin iets groters: wat als je deze twee niet alleen als waaghalzen neerzet, maar ook als mensen met angsten, twijfels en dromen? En zo werd hun gevaarlijkste klim ooit niet alleen een stunt, maar ook een filmisch drama. 

Het uitgangspunt is bijna te mooi om waar te zijn: een stel dat letterlijk op elkaars leven vertrouwt terwijl ze hun ultieme droom najagen, het beklimmen van de Merdeka 118 in Kuala Lumpur, ‘s werelds op een na hoogste wolkenkrabber. De film laat zien hoe ze langs beveiliging moeten sluipen, zich dagenlang moeten verstoppen en uiteindelijk de sprong wagen.
Maar wat deze documentaire onderscheidt van hun YouTube-content, is de manier waarop de regie hen uitdaagt om meer te laten zien dan alleen het spektakel. Ze doen nog steeds wat ze altijd doen: met een selfiestick in de hand hun eigen avontuur filmen. Maar dit keer hangt Zimbalist regelmatig met ze aan de lijn om ze te coachen. Niet alleen wanneer ze moeten filmen, maar vooral wat: de twijfels, de ruzies, de momenten van pure angst. En dat werkt, tot op zekere hoogte.

In de podcast ‘Behind the Cut’ (tip!) vertellen de makers hoe moeilijk het was om deze twee YouTubers te regisseren. Ze zijn al jaren gewend om op hun eigen manier content te maken. Daar breek je niet zomaar doorheen.
Niet iedereen is enthousiast. Sommige wijzen op het ongemakkelijke randje: is dit cinema of een opgeblazen YouTube-video? En er was kritiek op het feit dat er uiteindelijk NFT’s aan gekoppeld bleken te zijn, wat voor sommigen afdoet aan de authenticiteit van het avontuur. Maar dat is ook juist wat de film interessant maakt: is dit een romantisch epos, of gewoon 2 adrenalinejunkies die steeds gekkere stunts doen voor de views?

Voor mij zit de kracht in iets anders. Het gaat niet alleen om de poging om van YouTube iets filmischers te maken, dit is gewoon het besef dat er al ontelbaar veel bizarre, waanzinnige verhalen rondslingeren, ze moeten alleen nog verteld worden door de juiste makers. Sommige verhalen liggen voor het oprapen en vragen simpelweg om nieuw licht.
En wat ik er misschien nog wel het meest aan waardeer, is hoe slim de makers inspelen op het online kijkgedrag. Mensen willen dit zien. Ze volgen deze waaghalzen al op social media, ze klikken op elke nieuwe stunt en blijven terugkomen voor meer. Door dat als filmmaker te omarmen en er een extra laag aan toe te voegen, vergroot je de impact. De film is geen documentaire die iets nieuws brengt, of gelaagd is, maar een slimme remix van wat mensen al verslinden op hun telefoons. En dat is niet minder waard. 

Ik heb me kostelijk vermaakt op de bank. En daar gaat het uiteindelijk om. Er is nu eenmaal een enorme groep mensen, inclusief ikzelf, die hier heel graag naar kijkt. Deze documentaire is trouwens niet eens heel recent. Waarom ik dit nu deel? Gewoon, ik hoop dat makers meelezen en zich laten inspireren. Want er liggen nog 1000 van dit soort verhalen. Ze wachten alleen nog op de juiste verteller. Bel me.

Stephen Kearney
Creative Director bij Captains