Zonder publiek is soms geweldig

Er zijn doorgaans ook wereldbekerwedstrijden in Verweggistan waar ook buiten coronatijd geen hond komt. Dan blijven het één-tegen-één-gevecht en de strijd tegen de klok meestal overeind en boeiend voor de liefhebber. Dus ook voor mij.

Wielrennen zonder publiek is eigenlijk geen enkel probleem. Bij de meeste ritten merk je er als kijker vrijwel niets van, zeker omdat aan de finish om onverklaarbare reden toch meestal nog een plukje mensen juichend achter de hekken staat.

Laatst kwam ik er pas na de Formule 1-race van Portugal achter dat er voor de verandering redelijk goed gevulde tribunes waren. Ik had er niets van gemerkt. De oren worden traditioneel volgezogen met het heerlijke geluid van de bolides, de enige mensen die je echt hoort zijn de coureurs en hun race engineers over de boordradio.

Voetbal is een ander verhaal. Vraag al mijn collega’s van de commentaarafdeling wat er van sfeer en beleving over is als je er live bij bent en niemand zal zeggen dat het er op vooruit is gegaan. Afgelopen zondag miste ik het meer dan ooit, toen het oorverdovend stil bleef in de Galgenwaard bij FC Utrecht-Ajax.
Dat is een kraker – voor Utrecht-fans zelfs de wedstrijd van het jaar – die ineens al zijn meerwaarde verliest als er niemand bij mag zijn. Ik kan het niet hard maken, maar het had er alle schijn van dat de mannen op het veld het heilige vuur mede daardoor vrijwel de hele wedstrijd niet hebben gehad.

Feyenoord speelde later die middag in De Kuip. Ook daar was het gemis groot. En toch heb ik heel even intens genoten van de afwezigheid van een immer lawaai makende mensenmassa. In de 84e minuut kon Feyenoords topscorer Steven Berghuis de wedstrijd tegen Groningen beslissen vanaf elf meter.
Vlak voor het moment supreme kwam één stem bovendrijven. Die was van een Groningen-speler die niet machteloos wilde toekijken bij dit moment van Berghuis en keeper Sergio Padt. “Ser, hij heeft al een paar keer gemist. Je zit in z’n hoofd”, ging het richting Padt, maar natuurlijk vooral richting Berghuis. Heel even vroeg ik me af: zou dit doordringen tot Berghuis en wat vindt hij ervan? Het antwoord kwam snel. Berghuis schoot de bal onberispelijk hard en hoog over Padt heen, de touwen in en riep tijdens het juichen: “Niemand zit in mijn hoofd. Niemand!”

Juist door er niet bij te zijn kon Het Legioen de hartenkreet van Berghuis verstaan. Thuis voor de buis. Ieder nadeel hep zijn voordeel.

Henry Schut
Presentator NOS Sport